We waren twee maanden geleden al in Limburg geweest, maar de Toon Hermans-tentoonstelling was toen nog (net) niet open. Een goede reden om nog eens terug te gaan naar Limburg in het algemeen en Sittard in het bijzonder.
De tentoonstelling was nu uiteraard wel open en geeft een fraai overzicht over het theaterwerk en de andere kwaliteiten van Toon. Op diverse paatse staan schermen waar je fragmenten uit de shows kunt zien, hoewel wij - als bezitters van het complete werk plus veel extra's - daar geen dringende behoefte aan hadden.
Voor ons waren de vele attributen (hoeden, petten, de "stoel van mijn zuster", de dirigeertsokjes, de goochelattributen en noem het maar op) een grotere attractie. En je kunt op de tentoonstelling ook het leeuwendeel van de schilderijen van Toon zien. Schilderen was een passie van hem.
Verder liggen er brieven, concepten voor kleine gedichtjes, foto's, persoonlijke bezittingen. Er staan ook overal op de muren van die kleine rijmpjes van hem. Kortom genoeg om een paar nostalgische uurtjes door te brengen.
Ik vraag me wel eens af hoe lang iemand als Toon Hermans door het Nederlandse publiek herinnerd zal worden. Mijn generatie kent hem nog goed, mijn kinderen hebben hem ook wel eens gezien, maar de latere generaties? Zullen er artiesten (of anderen) komen die de herinnering aan deze grote clown levend proberen te houden?
Want groot was hij! Er werd in zijn hoogtijdagen wel gesproken over de "grote drie" (dat waren Toon Hermans, Wim Sonneveld en Wim Kan), maar Wim Sonneveld en Wim kan doen nu toch al behoorlijk gedateerd aan, terwijl de dvd's van Toon blijkbaar tijdloos zijn want ook vandaag de dag kunnen ze nog gierende lachbuien opwekken.
Misschien is er dus nog hoop, door die tijdloosheid, dat Toon een paar generaties verder ook nog herinnerd zal worden als de grootste Nederlandse clown - of kunstenaar? - uit de twintigste eeuw. Hij verdient het!
De tentoonstelling was nu uiteraard wel open en geeft een fraai overzicht over het theaterwerk en de andere kwaliteiten van Toon. Op diverse paatse staan schermen waar je fragmenten uit de shows kunt zien, hoewel wij - als bezitters van het complete werk plus veel extra's - daar geen dringende behoefte aan hadden.
Voor ons waren de vele attributen (hoeden, petten, de "stoel van mijn zuster", de dirigeertsokjes, de goochelattributen en noem het maar op) een grotere attractie. En je kunt op de tentoonstelling ook het leeuwendeel van de schilderijen van Toon zien. Schilderen was een passie van hem.
Verder liggen er brieven, concepten voor kleine gedichtjes, foto's, persoonlijke bezittingen. Er staan ook overal op de muren van die kleine rijmpjes van hem. Kortom genoeg om een paar nostalgische uurtjes door te brengen.
Ik vraag me wel eens af hoe lang iemand als Toon Hermans door het Nederlandse publiek herinnerd zal worden. Mijn generatie kent hem nog goed, mijn kinderen hebben hem ook wel eens gezien, maar de latere generaties? Zullen er artiesten (of anderen) komen die de herinnering aan deze grote clown levend proberen te houden?
Want groot was hij! Er werd in zijn hoogtijdagen wel gesproken over de "grote drie" (dat waren Toon Hermans, Wim Sonneveld en Wim Kan), maar Wim Sonneveld en Wim kan doen nu toch al behoorlijk gedateerd aan, terwijl de dvd's van Toon blijkbaar tijdloos zijn want ook vandaag de dag kunnen ze nog gierende lachbuien opwekken.
Misschien is er dus nog hoop, door die tijdloosheid, dat Toon een paar generaties verder ook nog herinnerd zal worden als de grootste Nederlandse clown - of kunstenaar? - uit de twintigste eeuw. Hij verdient het!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten