28 juni 2011

Dia's scannen

Een tijdje geleden heb ik een dia- (en negatieven-) scanner gekocht. Na zeer ruim experimenren heb ik voor toekomstige kopers van zo'n apparaat een paar waardevolle tips:

- Denk niet dat je er na het scannen bent. In alle gevallen moet je na het scannen met een programma als Gimp de witbalans weer instellen, en vaak ook nog op andere manieren de kleuren corrigeren. Zo zijn mijn scans vaak te paars. Uiteindelijk is het resultaat overigens best goed.

- Ik heb bij veel dia's en foto's ook de scherpte verbeterd, via een optie die zoiets heet als "vervaging versterken". Raadpleeg uw bewerkingsprogramma. Dat geeft vaak een verbluffend goed resultaat.

- Foto's en dia's van enkele tientallen jaren geleden zijn vaak behoorlijk achteruit gegaan. Houd daar wel rekening mee. Verwacht van oud materiaal geen wonderen. Soms zien slechte kleurenfoto's er in zwart-wit nog wel aanvardbaar uit.

- En de belangrijkste tip is: bij uw diascanner (in ieder geval bij de mijne) zit een borsteltje. Ik  heb tot gisteren gedacht dat dat bedoeld was om de dia's schoon te maken, maar nee. Je kunt daar het apparaat van binnen voorzichtig mee schoonmaken. Nu is mijn probleem dat er op veel foto's vlekjes zaten, die ik aan ouderdom weet, opgelost!
Tot gisteren haalde ik die vlekjes zo goed als mogelijk is weg met Gimp, maar nu is het bewerken van de gescande foto's een stuk comfortabeler geworden: geen vlekjes meer weghalen! Gewoon het apparaat regelmatig schoonvegen!

Ik kan er niet meer aan beginnen om alle foto's en dia's met vlekjes opnieuw te doen. Dat zou te veel,werk,zijn na zo'n 500 stuks. En dat is eigenlijk ook niet nodig want ze zien er na het Gimpen goed uit. Maar de rest kost me een stuk minder tijd!

11 juni 2011

Bezuinigen op kunst en cultuur

Eindelijk gaat de regering eens bezuinigen op subsidies op bepaalde vormen van kunst en cultuur, en een groot deel van het land staat gelijk op zijn kop. Maar weten al die mensen eigenlijk wel waar het om gaat?

De musea - bijvoorbeeld - moeten in het vervolg voordat ze subsidie krijgen kunnen aantonen dat ze zelf 17,5% (zeventien en een half procent!) van dat subsidiebedrag zelf gaan opbrengen. Is dat nu werkelijk zo een schandalige eis? Bestaan er in dit land werkelijk musea die minder dan dat schijntje zelf opbrengen? En is het dan werkelijk zo gek om instellingen waar zo weinig belangstelling voor bestaat in overweging te geven om te sluiten?

De Nederlandse musea hebben het merendeel van hun collecties in kelders opengeslagen, en dat grootste deel wordt never, nooit, niemals aan het publiek getoond. Ik vind het echt niet zo gek om musea zich daar eens op te laten bezinnen. Ook het aankoopbeleid om de kelders nog verder te vullen mag wel eens onder de loep.

Het Haagse Gemeentemuseum meende een aantal jaren geleden "Victory Boogie-Woogie" van Mondriaan te moeten aankopen voor een astronomisch bedrag. Let wel, we hebben het over een abstract aardigheidje dat nog niet eens af was! En in Amsterdam hebben ze jarenlang ene Rudi Fuchs gehad, die de grootste waanzin kocht, zoals een met de verfroller in een kwartiertje zwart (of was het wit?) gerold "kunstwerk". Volgens die meneer Fuchs was dat een "kunstwerk van onschatbare waarde". Onlangs is er voor een niet bekend gemaakt bedrag een vloer van pindakaas gekocht, die een kunstwerk bleek te zijn. De waanzin ten top. En de overheid maar betalen. Hopelijk is dat soort ongein nu voorbij en worden die impulsaankopen van weinig begaafden nu op Marktplaats gezet. En dan maar hopen dat er nog iemand op wil bieden.

En dan is er de muziek. We hebben in dit land het Concertgebouworkest, dat kort geleden tot het beste orkest ter wereld is uitgeroepen. Daar kun je voor ca. EUR 30 op een prima plaats naar gaan luisteren. Maar als je in Wenen naar de Wiener Philharmoniker of in Berlijn naar de Berliner Philharmoniker wilt gaan luisteren, ben je het drievoudige kwijt. En bij de Nederlandse Opera kost de duurste plaats zo'n EUR 60. Bij de meeste operahuizen in het buitenland krijg je daarvoor nauwelijks een staanplaats.

We moeten er in dit landje aan leren wennen dat we ergens voor moeten betalen wat het kost. De concerten van André Rieu zijn altijd uitverkocht, maar daar kom je echt niet voor een symbolisch bedrag in. Concerten van eenvoudige populaire Nederlandse artiesten zijn al duurder dan een concert van het Concertgebouworkest. Mensen, is het nu echt zo raar om voor cultuur een prijs te vragen die iets te maken heeft met de kostprijs? Het volk wil voor pulp wel graag betalen wat ervoor gevraagd wordt (waarbij ik André Rieu uitdrukkelijk geen pulp wil noemen!).

Dus die bezuinigingen op cultuursubsidies zijn zo gek nog niet. De experimentele clubjes roepen overigens nog het hardst. Nou, als ze dan zo'n waardevolle bijdrage aan onze cultuur leveren zijn er vast in het bedrijfsleven wel geldschieters te vinden. En als dat niet zo is zijn het blijkbaar hobbyclubjes van mensen die hun eigen hobby maar moeten gaan betalen.

Mijn conclusie is dat de op handen zijn de bezuinigingen een mooi begin zijn om de in Nederland gebrachte cultuur tegen een prijs aan te bieden waardoorheen de kostprijs te zien is. En de musea moeten eens in hun kelders gaan kijken.

07 juni 2011

Slumdog Millionaire

Dat is nu weer eens een fantastische film! Vier verhaallijnen tot een logisch geheel gemonterd. Een 18-jarige Indiase jongen doet mee aan een tv-quiz en staat op het punt de vraag voor 20 miljoen roepies te beantwoorden. Maar voor we te weten komen of hem dat lukt zien we in flashbacks hoe hij de antwoorden op de vorige vragen te weten is gekomen, tijdens zijn jeugd in de sloppenwijk.

Daar doorheen speelt zijn vriendschap / liefde voor een meisje dat hij in zijn vroege jeugd heeft leren kennen en dat hij een paar keer uit het oog verliest en waarnaar hij een hopeloze zoektocht start. En tenslotte wordt hij nog ruw verhoord. Waaom eigenlijk? Ook dat blijkt pas op het einde.

Die vier lijnen worden perfect gevolgd en leiden alle vier tot een ontknoping. Acht Oscars, en terecht, kreeg deze ontmoeting tussen Engeland en Bollywood. Prachtig gespeeld, onwaarschijnlijk goed gemonteerd en tot de allerlaatste beelden boeiend! Je zit twee uur lang op het puntje van je stoel en de vier ontknopingen komen pas op het eind.

Ik heb erg kritisch geschreven over "The Social Network", waarin ook getracht is een aantal verhaallijnen boeiend te monteren, maar daar is het beslist niet geluktm. Daar was het spel vlak en waren de hoofdfiguren robots. Hier wordt fantastisch gespeeld en geregisseerd en valt alles op het juiste moment op een bevredigende plaats. Fantastisch en van harte aanbevolen! Maar waarschijnlijk heeft u hem al gezien. Anders rennen naar de videotheek!

02 juni 2011

Willem Duys overleden

Willem Duys, een icoon van de Nederlandse omroep, is vannacht overleden. De meeste mensen herinneren hem van zijn tv-uitzendingen. Hij had de eerste talk-show op tv, in dit land: "Voor de vuist weg".

Zelf herinner ik me hem meer als presentator van het radio-programma "Muziek Mozaïek". Dat was iedere zondag, gedurende meer dan 30 jaar, op Hilversum 2 (zo heette de zender toen), Het was een soort "kerkdienst voor de niet-kerkelijken", want het begon iedere zondagmorgen, net als de kerken, om 10 uur en had een vaste luisterkring.

Duys behandelde daarin nieuwe populaire muziek en, hoewel hij zijn zeer duidelijke voorkeur voor bepaalde artiesten niet onder stoelen of banken stak, had hij erg veel verstand van de muziek waar hij over praatte en liet horen.

Ook was hij een liefhebber en kenner van het Eurovisie Songfestival, in de periode waarin dat nog over muziek ging. Hij verzorgde jarenlang het commentaar. Willem Duys is dan ook typisch iemand die men had moeten raadplegen toen Nederland keer op keer in de onderste regionen eindigde. Als hij geen goede raad zou hebben gehad, zouden weer beter helemaal mee kunnen ophouden.

Maar goed, daarvoor s het nu te laat. Willem Duys is niet meer en dat roept een zekere weemoed op. Zoals gezegd heb ik zijn tv-programma's niet zo vaak gezien, omdat ik niet zo van zijn stijl van presenteren van algemene onderwerpen hield. Muziek was zijn sterke kant. Daar wist hij erg veel van en op dat gebied kon je veel van hem leren.

Nu ik er nog eens bij stil sta realiseer ik me dat het gat dat hij achterliet in de programmering op de radio nooit is opgevuld. Vanavond op de tv kunnen we Duys nog een keer in actie zien, heb ik gehoord. Het is misschien de laatste keer.