Ik moet bekennen dat ik Casino Royale niet in de bioscoop gezien heb. De vorige twintig James Bond films wel. Nummer 21 heb ik gisteravond op DVD bekeken. Daarom schrijf ik er nu pas over. En ik moest tot mijn spijt merken dat dit geen echte James Bond film is. Hij is weliswaar weer fraai opgenomen en geregisseerd, daar ligt het echt niet aan. Maar James Bond, zoals we hem kennen uit twintig voorgaande films, komt in deze film niet voor. Zelfs het fantastische 'James Bond thema', van Monty Norman, ontbreekt! How low can you go!
Daniel Craig heeft voor mij bewezen geen James Bond te kunnen spelen. Hij heeft er een soort eigenwijze gangster van gemaakt. Wat is er dan anders dan in alle voorgaande films, behalve de muziek en het karakter van James Bond?
Ik noem een paar punten. James Bond (uit de vorige films) vecht niet op een sadistische manier. Hij slaat met zijn vuisten en schiet zonodig vervolgens zijn tegenstander dood. Maar hij zal nooit met bloed of schrammen in zijn gezicht uit een gevecht komen.
James Bond heeft respect voor "M" en zal zich nooit zo vlerkerig tegen over hem/haar gedragen als de man met dezelfde naam in Casino Royale.
James Bond zit altijd keurig in het (maat)pak, en dat pak zit naar een stevig gevecht nog even netjes als ervoor. Aan de dresscode van de hoofdfiguur uit Casino Royale, met de naam James Bond, heb ik me dan ook behoorlijk gestoord. Op een gegeven moment zit hij zelfs zonder jasje aan de pokertafel. Absoluut ondenkbaar voor James Bond.
Maar Casine Royale kenmerkt zich verder ook door de totale afwezigheid van humor. James Bond geeft in iedere echte James Bond film toch minsten tien prima oneliners ten beste, meestal een en al Engels 'understatement'.
Kortom, ik herkende James Bond absoluut niet in deze nieuwe film. Daniel Craig heeft zijn uiterlijk bovendien ook al niet mee. Hij ziet eruit als een ordinaire gangster, en gedraagt zich ook zo.
En dan de inconsistenties in het verhaal, weer vergeleken met de twintig voorgaande delen. James Bond laat het toch nooit zover komen dat hij zich naakt in een stoel zonder zitting laat zetten en zich daarin tegen zijn - of all parts - geslachtsdelen laat slaan? Nooit heeft onze filmheld het maar bij benadering zover laten komen! Hij weet aan dergelijke vernederingen altijd te voorkomen. En als hij al in een benarde situatie terechtkomt zal hij een geestige opmerking maken en zijn vijand te slim af blijken te zijn.
Ik weet dat Casino Royale het eerste James Bond boek was dat Ian Fleming geschreven heeft, en wellicht is het boek correct gevolgd. Als dat zo is hadden de makers beter een ander boek of een volledig nieuw verhaal kunnen verfilmen. Dit was James Bond niet en de serie is nu op ruwe wijze onderbroken. Als de makers niet tot inkeer komen verwordt de fraaie James Bond serie vanaf deel 21 tot een ordinaire gangsterserie (waar er overigens al genoeg van zijn) en dat zou heel erg jammer zijn.
Ik zie kortom veel liever de Engelse gentlemen geheim agent 'Bond, James Bond', altijd strak in het pak, dan een zich als een Amerikaanse straatvechter gedragende gangster. Er is maar één oplossing om het probleem waar Casino Royale ons mee opgescheept heeft op te lossen: Een zoektocht naar een waardige vertolker van James Bond en het kiezen van verhalen die qua sfeer bij de vorige twintig films passen.
24 maart 2007
22 maart 2007
Zelf bladmuziek maken
Ik heb enkele malen geschreven over gratis bladmuziek op Internet. Die kunt u nu wel vinden, afdrukken en in laten binden. Maar misschien heeft u ook nog oude bladmuziek liggen die er niet zo best meer uitziet, ejn die dus niet goed te scannen of kopiëren is. Of misschien schrijft u zelf wel muziek. Hoe kunt u die muziek mooi op papier krijgen? Het heeft me heel wat moeite gekost om die vraag te beantwoorden, en eigenlijk ben ik er nog niet helemaal uit.
Er zijn diverse peperdure commerciële programma's die dit kunnen, en als u beschikt over een grote hoeveelheid geld, en dat geld aan muzieknotatie-software wilt uitgeven, is er keuze genoeg. Er zijn programma's als Sibelius en Finale, die fraaie resultaten geven.
Maar wanneer u, zoals ik, niet dagelijks van die software gebruik denkt te maken en er dus geen honderden euro's voor over heeft, is het een hele klus om tot een goede oplossing te komen. Ik heb alle research inmiddels voor u gedaan en kan ui zeggen dat er eigenlijk maar één programma in aanmerking komt. Dat programma heet Lilypond. Maar helaas komt daar meer bij kijken dan gewoon het programma installeren en op intuïtieve wijze gaan gebruiken.
Lilypond werkt met invoer vanaf uw toetsenbord. U moet daarvoor een gewone tekst editor gebruiken, de bestanden opslaan met een ".ly" extensie, en dan door Lilypond in zeer fraaie 'PDF's laten omzetten. Want dat is het enige dat Lilypond doet: Het omzetten van correcte code in PDF. En helaas zullen uw eerste schreden op dit pad vele (onbegrijpelijke) foutmeldingen genereren.
U moet dus eerst de zeer uitvoerige en lange handleiding van Lilypond doorploegen. Daar zult u weken, of misschien wel maanden, mee bezig zijn, vrees ik. Verder blijkt al snel dat het Windows kladblok niet echt handig is voort het invoeren van de juiste code. U kunt het beste een editor met de naam jEdit installeren en daar de handleiding ook van gaan bestuderen. Maar dan bent u er nog niet, want het werkt pas echt prettig wanneer u een Lilypond plugin voor jEdit geïnstalleerd hebt, en ook daar de pittige handleiding van bestudeerd hebt.
Dus om Lilypond te kunnen gebruiken heeft u een hulpprogramma nodig, en weer een plugin voor dat hulpprogramma. Dat lijkt op zich te overzien. Maar het bestuderen van alle handleidingen is een gigantische klus. Aan de horizon daagt echter hulp: Er is een hulpprogramma in ontwikkeling om het notenschrift voor Lilypond via een GUI (grafische gebruikersinterface) in te voeren. Wanneer u dit programma Canorus installeert wordt alles een stuk makkelijker. Dit programma kan namelijk de juiste code voor Lilypond genereren
Of is het dan toch nog niet makkelijk? Nee, helaas niet. Canorus is nog volop in ontwikkeling en er is zelfs nog geen begin van een handleiding voor. Die staat gepland voor diep in 2008. Wanneer u zelf dus niet kunt ontdekken hoe dit veelbelovende programma werkt, bent u nog geen stap verder en moet u alsnog die gigantisch handleidingen van Lilypond, jEdit, en de plugin voor jEdit gaan doorploegen. Wordt vervolgd.
Er zijn diverse peperdure commerciële programma's die dit kunnen, en als u beschikt over een grote hoeveelheid geld, en dat geld aan muzieknotatie-software wilt uitgeven, is er keuze genoeg. Er zijn programma's als Sibelius en Finale, die fraaie resultaten geven.
Maar wanneer u, zoals ik, niet dagelijks van die software gebruik denkt te maken en er dus geen honderden euro's voor over heeft, is het een hele klus om tot een goede oplossing te komen. Ik heb alle research inmiddels voor u gedaan en kan ui zeggen dat er eigenlijk maar één programma in aanmerking komt. Dat programma heet Lilypond. Maar helaas komt daar meer bij kijken dan gewoon het programma installeren en op intuïtieve wijze gaan gebruiken.
Lilypond werkt met invoer vanaf uw toetsenbord. U moet daarvoor een gewone tekst editor gebruiken, de bestanden opslaan met een ".ly" extensie, en dan door Lilypond in zeer fraaie 'PDF's laten omzetten. Want dat is het enige dat Lilypond doet: Het omzetten van correcte code in PDF. En helaas zullen uw eerste schreden op dit pad vele (onbegrijpelijke) foutmeldingen genereren.
U moet dus eerst de zeer uitvoerige en lange handleiding van Lilypond doorploegen. Daar zult u weken, of misschien wel maanden, mee bezig zijn, vrees ik. Verder blijkt al snel dat het Windows kladblok niet echt handig is voort het invoeren van de juiste code. U kunt het beste een editor met de naam jEdit installeren en daar de handleiding ook van gaan bestuderen. Maar dan bent u er nog niet, want het werkt pas echt prettig wanneer u een Lilypond plugin voor jEdit geïnstalleerd hebt, en ook daar de pittige handleiding van bestudeerd hebt.
Dus om Lilypond te kunnen gebruiken heeft u een hulpprogramma nodig, en weer een plugin voor dat hulpprogramma. Dat lijkt op zich te overzien. Maar het bestuderen van alle handleidingen is een gigantische klus. Aan de horizon daagt echter hulp: Er is een hulpprogramma in ontwikkeling om het notenschrift voor Lilypond via een GUI (grafische gebruikersinterface) in te voeren. Wanneer u dit programma Canorus installeert wordt alles een stuk makkelijker. Dit programma kan namelijk de juiste code voor Lilypond genereren
Of is het dan toch nog niet makkelijk? Nee, helaas niet. Canorus is nog volop in ontwikkeling en er is zelfs nog geen begin van een handleiding voor. Die staat gepland voor diep in 2008. Wanneer u zelf dus niet kunt ontdekken hoe dit veelbelovende programma werkt, bent u nog geen stap verder en moet u alsnog die gigantisch handleidingen van Lilypond, jEdit, en de plugin voor jEdit gaan doorploegen. Wordt vervolgd.
09 maart 2007
Donna Tartt
Jaren gelede heb ik het eerste boek van Donna Tartt "The Secret History" ("De Verborgen Geschiedenis") in één adem uitgelezen. Het is een spannend, goed geschreven boek, dat als een misdaadroman te beschouwen is. Maar het is niet puur een 'whodunnit', maar eigenlijk ook een psychologisch drama. Kortom, een echte 'pageturner'.
Hoe anders is haar tweede boek "The Little Friend" ("De Kleine Vriend")! Daar ben ik een paar maanden geleden in begonnen en ik kom er eenvoudig niet doorheen. na de inleiding denk je dat het thema het vinden van de moordenaar is van het kleine broertje van de hoofdpersoon, en misschien wordt dat raadsel uiteindelijk wel opgelost, maar het boek is verre van boeiend.
Het is een aaneenschakeling van eindeloze uitweidingen over de kleinste, oninteressante, details uit de levens van een groot aantal figuren die zijdelings met de hoofdpersonen te maken hebben, waardoor er eenvoudig geen lijn in het boek zit.
Ik heb ergens gelezen dat de schrijfster (tevens) het leven in het zuiden van de Verenigde Staten heeft willen beschrijven. Ja, dat doet ze ook, maar die beschrijving ontaard in zo kleine details over zoveel personen, dat het boek mij tot dusverre (na ruim de helft doorgeploegd te hebben) niet kan boeien. Ik ben zelfs benieuwd of ik er ooit doorheen kom. Die moord zal uiteindelijk wel verklaard worden, maar het boek gaat daar gewoon niet over, dus de oplossing zal ook wel uiterst teleurstellend en slecht uitgewerkt zijn.
Meestal werkt een auteur mijn of meer op hetzelfde niveau in zijn/haar verschillende werken. Bij Donna Tartt is dat beslist niet het geval. In ieder geval zal ik een eventueel derde boek van haar niet ter hand nemen.
Jammer. Met dit stukje wil ik u voor een miskoop behoeden. Ik ben overigens niet de enige die diep teleurgesteld is in het tweede boek van deze auteur. Waar je ook kijkt, overal vind je lovende woorden over het eerste boek en wordt het tweede in de marge weggemoffeld. U bent gewaarschuwd!
Hoe anders is haar tweede boek "The Little Friend" ("De Kleine Vriend")! Daar ben ik een paar maanden geleden in begonnen en ik kom er eenvoudig niet doorheen. na de inleiding denk je dat het thema het vinden van de moordenaar is van het kleine broertje van de hoofdpersoon, en misschien wordt dat raadsel uiteindelijk wel opgelost, maar het boek is verre van boeiend.
Het is een aaneenschakeling van eindeloze uitweidingen over de kleinste, oninteressante, details uit de levens van een groot aantal figuren die zijdelings met de hoofdpersonen te maken hebben, waardoor er eenvoudig geen lijn in het boek zit.
Ik heb ergens gelezen dat de schrijfster (tevens) het leven in het zuiden van de Verenigde Staten heeft willen beschrijven. Ja, dat doet ze ook, maar die beschrijving ontaard in zo kleine details over zoveel personen, dat het boek mij tot dusverre (na ruim de helft doorgeploegd te hebben) niet kan boeien. Ik ben zelfs benieuwd of ik er ooit doorheen kom. Die moord zal uiteindelijk wel verklaard worden, maar het boek gaat daar gewoon niet over, dus de oplossing zal ook wel uiterst teleurstellend en slecht uitgewerkt zijn.
Meestal werkt een auteur mijn of meer op hetzelfde niveau in zijn/haar verschillende werken. Bij Donna Tartt is dat beslist niet het geval. In ieder geval zal ik een eventueel derde boek van haar niet ter hand nemen.
Jammer. Met dit stukje wil ik u voor een miskoop behoeden. Ik ben overigens niet de enige die diep teleurgesteld is in het tweede boek van deze auteur. Waar je ook kijkt, overal vind je lovende woorden over het eerste boek en wordt het tweede in de marge weggemoffeld. U bent gewaarschuwd!
07 maart 2007
De prijs van cd's
In mijn vorige blog heb ik over dit onderwerp al eens geschreven, maar recente aanschaffen van cd's bij de drogist brengen mij ertoe om dit onderwerp nog eens te behandelen.
Een (recente klassieke) muziek cd kost in dit land enkele tientallen Euro's. Er zijn ook wel 'aanbiedingen' in de buurt van die € 10, maar meestal bent u (aanzienlijk) meer kwijt. En ik blijf me maar afvragen waar dat voor nodig is. In de winkels van het Kruidvat, of bij de on-line entertainmentshop van dit bedrijf is een schat aan klassieke muziek cd's te koop voor meestal minder dan twee, en maximaal drie Euro per stuk.
Het zijn meestal opnames van zo'n 20 jaar geleden, dat wel, maar de kwaliteit (zowel artistiek als technisch) van deze "Brilliant Classics" is prima. Ik zie werkelijk niet in waarom ik een veelvoud van dit bedrag zou moeten uitgeven voor iets nieuwere opnames, die na een paar jaar ook meer dan tien jaar oud zijn.
En daar komt nog bij dat onze onvolprezen drogist sets verkoopt die in de reguliere handel, met zijn woekerprijzen, helemaal niet te koop zijn. Van Bach, Mozart, Chopin, Scarlatti, en gaat u zelf maar door, zijn de complete werken te koop, en van andere componisten complete deelwerken (alle symfonieën, alle pianomuziek, alle kamermuziek etc.). Deze cd's van "Brilliant Classics" zijn allemaal vervaardigd onder licentie van de grote maatschappijen. Dat waarborgt de kwaliteit.
Dus, beste liefhebbers van klassieke muziek, abonneer u op de nieuwsbrief van "Kruidvat klassiek" en verbaas u over de fraaie aanbiedingen die in uw email-box rollen. Ik heb al enkele jaren geen cd's bij de reguliere handel meer gekocht en heb daar geen spijt van. Maar wanneer u een cd weet die zo goed is dat hij het prijsverschil met een overeenkomstige uitgave van "Brilliant Classics" waard is, houd ik me graag aanbevolen.
Een (recente klassieke) muziek cd kost in dit land enkele tientallen Euro's. Er zijn ook wel 'aanbiedingen' in de buurt van die € 10, maar meestal bent u (aanzienlijk) meer kwijt. En ik blijf me maar afvragen waar dat voor nodig is. In de winkels van het Kruidvat, of bij de on-line entertainmentshop van dit bedrijf is een schat aan klassieke muziek cd's te koop voor meestal minder dan twee, en maximaal drie Euro per stuk.
Het zijn meestal opnames van zo'n 20 jaar geleden, dat wel, maar de kwaliteit (zowel artistiek als technisch) van deze "Brilliant Classics" is prima. Ik zie werkelijk niet in waarom ik een veelvoud van dit bedrag zou moeten uitgeven voor iets nieuwere opnames, die na een paar jaar ook meer dan tien jaar oud zijn.
En daar komt nog bij dat onze onvolprezen drogist sets verkoopt die in de reguliere handel, met zijn woekerprijzen, helemaal niet te koop zijn. Van Bach, Mozart, Chopin, Scarlatti, en gaat u zelf maar door, zijn de complete werken te koop, en van andere componisten complete deelwerken (alle symfonieën, alle pianomuziek, alle kamermuziek etc.). Deze cd's van "Brilliant Classics" zijn allemaal vervaardigd onder licentie van de grote maatschappijen. Dat waarborgt de kwaliteit.
Dus, beste liefhebbers van klassieke muziek, abonneer u op de nieuwsbrief van "Kruidvat klassiek" en verbaas u over de fraaie aanbiedingen die in uw email-box rollen. Ik heb al enkele jaren geen cd's bij de reguliere handel meer gekocht en heb daar geen spijt van. Maar wanneer u een cd weet die zo goed is dat hij het prijsverschil met een overeenkomstige uitgave van "Brilliant Classics" waard is, houd ik me graag aanbevolen.
02 maart 2007
Dubbele nationaliteit
Vrijwel heel Nederlands stond weer eens op zijn achterste benen toen de PVV (Partij voor de Vrijheid) er problemen mee had dat twee staatssecretarissen in het nieuwe kabinet twee nationaliteiten hebben, en hun niet-Nederlandse nationaliteit niet willen opgeven. Meestal wordt hier elk ongebruikelijk standpunt dat gaat over iemand met een buitenlandse nationaliteit al snel door mensen die niet gehinderd worden door een teveel aan kennis versleten voor discriminatie. Dan ben je namelijk snel klaar, want discriminatie is verboden in dit land.
Maar deze keer werden de bezwaren van de PVV niet onmiddellijk van een label voorzien. Waarschijnlijk omdat dat niet zo makkelijk te vinden is. Is het kortom eigenlijk wel zo gek om te vinden dat onze bewindslieden Nederlanders moeten zijn en niets anders? Of moeten we het bij een volgende gelegenheid ook normaal gaan vinden wanneer zich een premier aandient met naast de Nederlandse een een andere nationaliteit? Dat is tenslotte de consequentie van wat er nu gebeurt.
Laat ik voorop stellen dat ik getrouwd ben met een vrouw die uitsluitend een buitenlandse nationaliteit heeft. Niemand kan dus beweren dat ik iets tegen buitenlanders in Nederland heb. Maar mijn vrouw ambieert geen politieke carrière in Nederland. Ze woont hier en blijft hier hopelijk wonen. Ik laat het aan haar zelf over wanneer de de Nederlandse nationaliteit aanvraagt.
Maar die nieuwe staatssecretarissen ambiëren wel het (vrijwel) hoogste politieke ambt in Nederland. En past daar dan een buitenlandse nationaliteit bij? Ik denk het niet. Waarom? Omdat er gevaar bestaat voor loyaliteitsproblemen. In eenvoudig Nederlands: pettenproblemen.Onze staatssecretaris met de Turkse nationaliteit heeft immers nadrukkelijk gezegd dat ze geen afstand wil doen van die nationaliteit. Maar zij is het die in hoogste instantie beslist over het verlenen van het Nederlanderschap aan - onder meer - Turkse emigranten. Dan kunnen er toch problemen met de gewenste onpartijdigheid optreden?
Met onze Staatssecretaris die tevens de Marokkaanse nationaliteit heeft ligt het iets gecompliceerder. Volgens de Marokkaanse grondwet kan een Marokkaan geen afstand van zijn nationaliteit doen. Aanvankelijk werd dat door sommigen als het einde van de discussie beschouwd. Maar dat is wat al te gemakkelijk. Iemand met naast de Nederlandse nationaliteit de Marokkaanse kan zijn Marokkaanse paspoort toch opsturen naar de Marokkaanse ambassade en het (dus) niet meer verlengen? Als dat de beste benadering is van het afstand doen van de Marokkaanse nationaliteit heb ik daar niet zoveel moeite mee.
Ik ben benieuwd hoe de discussie zal eindigen. Maar zoals het er nu uitziet moeten we in dit land in de toekomst rekening gaan houden met een premier of een minister van buitenlands zaken die naast de Nederlandse nationaliteit ook een buitenlandse nationaliteit heeft.
Maar deze keer werden de bezwaren van de PVV niet onmiddellijk van een label voorzien. Waarschijnlijk omdat dat niet zo makkelijk te vinden is. Is het kortom eigenlijk wel zo gek om te vinden dat onze bewindslieden Nederlanders moeten zijn en niets anders? Of moeten we het bij een volgende gelegenheid ook normaal gaan vinden wanneer zich een premier aandient met naast de Nederlandse een een andere nationaliteit? Dat is tenslotte de consequentie van wat er nu gebeurt.
Laat ik voorop stellen dat ik getrouwd ben met een vrouw die uitsluitend een buitenlandse nationaliteit heeft. Niemand kan dus beweren dat ik iets tegen buitenlanders in Nederland heb. Maar mijn vrouw ambieert geen politieke carrière in Nederland. Ze woont hier en blijft hier hopelijk wonen. Ik laat het aan haar zelf over wanneer de de Nederlandse nationaliteit aanvraagt.
Maar die nieuwe staatssecretarissen ambiëren wel het (vrijwel) hoogste politieke ambt in Nederland. En past daar dan een buitenlandse nationaliteit bij? Ik denk het niet. Waarom? Omdat er gevaar bestaat voor loyaliteitsproblemen. In eenvoudig Nederlands: pettenproblemen.Onze staatssecretaris met de Turkse nationaliteit heeft immers nadrukkelijk gezegd dat ze geen afstand wil doen van die nationaliteit. Maar zij is het die in hoogste instantie beslist over het verlenen van het Nederlanderschap aan - onder meer - Turkse emigranten. Dan kunnen er toch problemen met de gewenste onpartijdigheid optreden?
Met onze Staatssecretaris die tevens de Marokkaanse nationaliteit heeft ligt het iets gecompliceerder. Volgens de Marokkaanse grondwet kan een Marokkaan geen afstand van zijn nationaliteit doen. Aanvankelijk werd dat door sommigen als het einde van de discussie beschouwd. Maar dat is wat al te gemakkelijk. Iemand met naast de Nederlandse nationaliteit de Marokkaanse kan zijn Marokkaanse paspoort toch opsturen naar de Marokkaanse ambassade en het (dus) niet meer verlengen? Als dat de beste benadering is van het afstand doen van de Marokkaanse nationaliteit heb ik daar niet zoveel moeite mee.
Ik ben benieuwd hoe de discussie zal eindigen. Maar zoals het er nu uitziet moeten we in dit land in de toekomst rekening gaan houden met een premier of een minister van buitenlands zaken die naast de Nederlandse nationaliteit ook een buitenlandse nationaliteit heeft.
Abonneren op:
Posts (Atom)