Vanochtend las ik in een nieuwsbrief dat het verkoopkantoor van het teakfonds Terra Vitalis failliet is. Er stond weliswaar bij dat, volgens de beurswaakhond, beleggers in de Stichting Terra Vitalis zich geen zorgen hoeven te maken, omdat de stichting juridisch los staat van het verkoopkantoor, maar ik zou me als belegger in teakbossen toch maar zorgen gaan maken.
Ik heb een paar jaar geleden al in de voorganger van dit blog (overigens nog steeds online; zie de rechterkolom) geschreven dat ik niets zie in het beleggen in teakhout. Ik herhaal hier het hoofdargument, tevens het gemakkelijkst te begrijpen argument, nog even:
Teakbomen doen er 80 (tachtig) jaar over voordat ze bruikbaar zijn om "geoogst" te worden voor de houtproductie. Dus al die mensen die in glossy magazines zo trots tussen hun belegging in teak rondliepen hebben zich niet voldoende gerealiseerd (en zijn er vast niet op gewezen) dat zij weliswaar investeerden in de aanplant van nieuwe teakbomen, maar dat zij zelf het "oogsten" van die bomen niet meer zouden meemaken. Misschien hun kinderen. Als Terra Vitalis tenminste het eeuwige leven zou hebben. Quod non.
Ik heb het hierboven - bij dat wandelen tussen het teakhout - over de prachtig uitgevoerde "advertorials" van vele pagina's door Terra Vitalis in bladen als National Geographic Magazine. Zelfs als Terra Vitalis volledig te goeder trouw zou zijn, zou een belegging in legaal geplant en geoogst teakhout - naar mijn stellige overtuiging van een paar jaar geleden en van vandaag - een utopie zijn. Geen enkel product met een "doorlooptijd" van 80 jaar kan op een economisch verantwoorde manier geëxploiteerd worden.
De enige manier om bossen van teakhout in stand te houden is door geen teakhout te kopen. Een andere manier is er niet. Het faillissement van het verkoopkantoor van Terra Vitalis bewijst dit nog eens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten