Vanochtend las ik in een nieuwsbrief dat het verkoopkantoor van het teakfonds Terra Vitalis failliet is. Er stond weliswaar bij dat, volgens de beurswaakhond, beleggers in de Stichting Terra Vitalis zich geen zorgen hoeven te maken, omdat de stichting juridisch los staat van het verkoopkantoor, maar ik zou me als belegger in teakbossen toch maar zorgen gaan maken.
Ik heb een paar jaar geleden al in de voorganger van dit blog (overigens nog steeds online; zie de rechterkolom) geschreven dat ik niets zie in het beleggen in teakhout. Ik herhaal hier het hoofdargument, tevens het gemakkelijkst te begrijpen argument, nog even:
Teakbomen doen er 80 (tachtig) jaar over voordat ze bruikbaar zijn om "geoogst" te worden voor de houtproductie. Dus al die mensen die in glossy magazines zo trots tussen hun belegging in teak rondliepen hebben zich niet voldoende gerealiseerd (en zijn er vast niet op gewezen) dat zij weliswaar investeerden in de aanplant van nieuwe teakbomen, maar dat zij zelf het "oogsten" van die bomen niet meer zouden meemaken. Misschien hun kinderen. Als Terra Vitalis tenminste het eeuwige leven zou hebben. Quod non.
Ik heb het hierboven - bij dat wandelen tussen het teakhout - over de prachtig uitgevoerde "advertorials" van vele pagina's door Terra Vitalis in bladen als National Geographic Magazine. Zelfs als Terra Vitalis volledig te goeder trouw zou zijn, zou een belegging in legaal geplant en geoogst teakhout - naar mijn stellige overtuiging van een paar jaar geleden en van vandaag - een utopie zijn. Geen enkel product met een "doorlooptijd" van 80 jaar kan op een economisch verantwoorde manier geëxploiteerd worden.
De enige manier om bossen van teakhout in stand te houden is door geen teakhout te kopen. Een andere manier is er niet. Het faillissement van het verkoopkantoor van Terra Vitalis bewijst dit nog eens.
27 augustus 2008
17 augustus 2008
Damn Small Linux
Ik heb nog een oude laptop in mijn bezit, met slechts 64 MB geheugen en een harddisk van een of een paar GB. "Daar kun je dus niets mee", denken de meeste mensen. Vergeet het maar. Ik heb er op dit moment de live cd van Damn Small Linux in gezet en hij loopt als een trein. Deze Linux-distributie vraagt vrijwel geen geheugen. 48 MB is genoeg om hem goed te laten draaien. Maar 64 MB is natuurlijk een prachtige weelde aan geheugen.
En wat kun je er dan mee? Surfen op het web bijvoorbeeld. Ik zit dit stukje nu te schrtijven vanuit Firefox, en zoals u ziet gaat dat prima. En dat brengt me op het eigenlijke onderwerp van dit stukje. Iedereen koopt steeds maar krachtiger computers, met steeds maar snellere processoren en steeds maar meer geheugen. Maar realiseert u zich dat uitsluitend Microsoft u daartoe "dwingt"? Om Windows Vista op te starten en draaiende te houden (en dan doet u er verder nog niets mee, maar laat u gewoon een besturingssysteem draaien) hebt u toch minimaal wel 2 gigabyte geheugen nodig. Dat is dus nogal wat meer dan die 48 MB die Damn Small Linux vraagt!
Ik vind het prima wanner u zware games wilt spelen en daarvoor een pc met veel resources "nodig hebt", maar wanneer u - zoals de meeste mensen - wat op het web surft, een beetje e-mailt en af en toe een stukje schrijft met een tekstverwerker die eenvoudig mag zijn )en die bijvoorbeeld geen kolommen hoeft te maken, of ingewikkelde inhoudsopgaven, kunt u net zo goed uw antieke pc weer uit de mottenballen halen en er Damn Small Linux op uitproberen. Of u kunt Xubuntu proberen. Dat kan wat meer en heeft minimaal zo'n 256 MB geheugen nodig en zo'n 4 GB aan harddisk-ruimte.
Want al die gigabytes aan geheugen die u in een computerwinkel worden aangepraat - het kan niet vaak genoeg gezegd worden - hebt u alleen en uitsluitend nodig om uw Windows besturingssysteem, en daarmee Microsoft, te bevredigen. Daar ziet u verder niets voor terug. Aleen Microsoft ziet u bij de aankoop van die zwaarlijvige pc weer een nieuwe versie van Windows kopen. En de computerwinkel (en -fabrikant) ziet u natuurlijk ook die zware pc kopen.
De hardware-industrie en de software-industrie hebben op die manier daarom een soort pact gesloten om u er elke paar jaar van te 'overtuigen' dat u een nog zwaardere pc of laptop nodig hebt. Daarom verkopen ze u steeds Windows erbij op een nieuwe pc, en geen Linux. Want dan zou blijken dat u die nieuwe pc helemaal niet nodig hebt!
Dit moest ik even kwijt toen ik dit oude laptopje van een jaar ot tien, vijftien geleden weer eens naar volle tevredenheid aan de praat kreeg met Damn Small Linux. En dan wel de allernieuwste versie van Damn Small Linux. Het is maar dat u zich dit realiseert voor u weer een nieuwe, zware, computer gaat kopen.
En wat kun je er dan mee? Surfen op het web bijvoorbeeld. Ik zit dit stukje nu te schrtijven vanuit Firefox, en zoals u ziet gaat dat prima. En dat brengt me op het eigenlijke onderwerp van dit stukje. Iedereen koopt steeds maar krachtiger computers, met steeds maar snellere processoren en steeds maar meer geheugen. Maar realiseert u zich dat uitsluitend Microsoft u daartoe "dwingt"? Om Windows Vista op te starten en draaiende te houden (en dan doet u er verder nog niets mee, maar laat u gewoon een besturingssysteem draaien) hebt u toch minimaal wel 2 gigabyte geheugen nodig. Dat is dus nogal wat meer dan die 48 MB die Damn Small Linux vraagt!
Ik vind het prima wanner u zware games wilt spelen en daarvoor een pc met veel resources "nodig hebt", maar wanneer u - zoals de meeste mensen - wat op het web surft, een beetje e-mailt en af en toe een stukje schrijft met een tekstverwerker die eenvoudig mag zijn )en die bijvoorbeeld geen kolommen hoeft te maken, of ingewikkelde inhoudsopgaven, kunt u net zo goed uw antieke pc weer uit de mottenballen halen en er Damn Small Linux op uitproberen. Of u kunt Xubuntu proberen. Dat kan wat meer en heeft minimaal zo'n 256 MB geheugen nodig en zo'n 4 GB aan harddisk-ruimte.
Want al die gigabytes aan geheugen die u in een computerwinkel worden aangepraat - het kan niet vaak genoeg gezegd worden - hebt u alleen en uitsluitend nodig om uw Windows besturingssysteem, en daarmee Microsoft, te bevredigen. Daar ziet u verder niets voor terug. Aleen Microsoft ziet u bij de aankoop van die zwaarlijvige pc weer een nieuwe versie van Windows kopen. En de computerwinkel (en -fabrikant) ziet u natuurlijk ook die zware pc kopen.
De hardware-industrie en de software-industrie hebben op die manier daarom een soort pact gesloten om u er elke paar jaar van te 'overtuigen' dat u een nog
Dit moest ik even kwijt toen ik dit oude laptopje van een jaar ot tien, vijftien geleden weer eens naar volle tevredenheid aan de praat kreeg met Damn Small Linux. En dan wel de allernieuwste versie van Damn Small Linux. Het is maar dat u zich dit realiseert voor u weer een nieuwe, zware, computer gaat kopen.
11 augustus 2008
Balkenende in China
Onze premier, JPB, heeft de openingsceremonie van de Olympische Spelen bijgewoond. Daar heb ik al eerder iets over geschreven en dat laat ik nu rusten. Maar verder heeft het afgelopen weekend helaas weer moeten bewijzen dat onze premier zich verre van representatief gedraagt. Het was in Peking eigenlijk meer dan een beetje gênant om hem te zien optreden.
Op zaterdag bezocht onze premier het Olympische dorp. Hij kreeg bij de ingang een mooi cadeau aangeboden, maakte een twintigtal buiginkjes en werd er toen discreet op gewezen dat hij het cadeau achterstevoren hield. Hij lachte luid en zei iets wat erop leek alsof hij deze kant ook wel mooi vond. Na wat onhandig gescharrel van zijn kant, werd het cadeau door een van de aanwezige Chinese dames met de juiste kant naar de camera gezet.
Ik vind dat zoiets niet kan als je al zolang premier van een land bent. Heeft deze man nu werkelijk nooit een grondige coaching in "optreden in het publiek" gehad? Of heeft hij die wel gehad maar er niets van geleerd? Ik dacht toch echt dat de RVD ook nog eens instructies gaf voor dit soort openbare ontmoetingen.
Nog gênanter vond ik de ontmoeting met zijn Chinese ambtsgenoot. Hij rende op de verschrikte Chinees af, greep diens hand als of hij hem met een judogreep wilde vloeren, en begon die hand dermate heftig te schudden dat de Chinese premier niet alleen met moeite zijn evenwicht kon bewaren, maar ook zijn eeuwige glimlach verdween en plaats maakte voor een soort angstige grijns. Tegelijkertijd maakte JPB weer een zeer groot aantal snelle buiginkjes, die de angst voor een judo-aanval ongetwijfeld vergrootten bij zijn ambtgenoot.
Dit vond ik echt een dieptepunt in het optreden in het openbaar van onze premier. Als hij een informele ontmoeting buiten het zicht van de camera heeft, moet hij zelf maar weten hoe hij zich gedraagt. Of wanneer hij Nederlandse atleten ontmoet mag hij van mij ook zijn gang gaan op zijn eigen manier.
Maar hoe kun je nu verwachten dat de Chinese premier het gesprek met onze premier serieus neemt, wanneer de eraan voorafgaande begroeting voor het oog van de wereldpers een soort Laurel-en-Hardy-achtige vertoning is.
Ik weet niet wat we eraan moeten doen. We zijn gezegend met een premier die zijn papierwerk misschien wel goed doet (daar weet ik te weinig van), maar die zich in het openbaar geen houding kan geven.
Ik dacht dat het soort hoogwaardigheidsbekleders als een premier zorgvuldig begeleid werd door bijvoorbeeld de RVD. Dit blijkt niet het geval te zijn. Onze premier heeft ons land te kijk gezet, voor het oog van de wereld, en dat neem ik hem kwalijk.
Op zaterdag bezocht onze premier het Olympische dorp. Hij kreeg bij de ingang een mooi cadeau aangeboden, maakte een twintigtal buiginkjes en werd er toen discreet op gewezen dat hij het cadeau achterstevoren hield. Hij lachte luid en zei iets wat erop leek alsof hij deze kant ook wel mooi vond. Na wat onhandig gescharrel van zijn kant, werd het cadeau door een van de aanwezige Chinese dames met de juiste kant naar de camera gezet.
Ik vind dat zoiets niet kan als je al zolang premier van een land bent. Heeft deze man nu werkelijk nooit een grondige coaching in "optreden in het publiek" gehad? Of heeft hij die wel gehad maar er niets van geleerd? Ik dacht toch echt dat de RVD ook nog eens instructies gaf voor dit soort openbare ontmoetingen.
Nog gênanter vond ik de ontmoeting met zijn Chinese ambtsgenoot. Hij rende op de verschrikte Chinees af, greep diens hand als of hij hem met een judogreep wilde vloeren, en begon die hand dermate heftig te schudden dat de Chinese premier niet alleen met moeite zijn evenwicht kon bewaren, maar ook zijn eeuwige glimlach verdween en plaats maakte voor een soort angstige grijns. Tegelijkertijd maakte JPB weer een zeer groot aantal snelle buiginkjes, die de angst voor een judo-aanval ongetwijfeld vergrootten bij zijn ambtgenoot.
Dit vond ik echt een dieptepunt in het optreden in het openbaar van onze premier. Als hij een informele ontmoeting buiten het zicht van de camera heeft, moet hij zelf maar weten hoe hij zich gedraagt. Of wanneer hij Nederlandse atleten ontmoet mag hij van mij ook zijn gang gaan op zijn eigen manier.
Maar hoe kun je nu verwachten dat de Chinese premier het gesprek met onze premier serieus neemt, wanneer de eraan voorafgaande begroeting voor het oog van de wereldpers een soort Laurel-en-Hardy-achtige vertoning is.
Ik weet niet wat we eraan moeten doen. We zijn gezegend met een premier die zijn papierwerk misschien wel goed doet (daar weet ik te weinig van), maar die zich in het openbaar geen houding kan geven.
Ik dacht dat het soort hoogwaardigheidsbekleders als een premier zorgvuldig begeleid werd door bijvoorbeeld de RVD. Dit blijkt niet het geval te zijn. Onze premier heeft ons land te kijk gezet, voor het oog van de wereld, en dat neem ik hem kwalijk.
Abonneren op:
Posts (Atom)