Gisteren was het vijf jaar geleden dat Amerika door laffe terroristen werd aangevallen. Zoals bij alle onverklaarbare gebeurtenissen zijn er ook hier mensen die beweren dat de Amerikaanse regering er zelf achter zat (vergelijk bijvoorbeeld de moord op President Kennedy). Ik behoor niet tot die groep. Ik wil niet zeggen dat de Amerikaanse regering uit lieverdjes bestaat, maar het is niet goed denkbaar dat er binnen vijf jaar na zo'n gruwelijke daad nog geen enkele spijtoptant opgestaan is. Dat is niet gebeurd, dus genoeg daarvan.
Ik heb de avond doorgebracht achter de TV en ik heb naar de documentaire "9/11" gekeken. Een groepje Franse filmers wilde een documentaire maken over het werk de brandweer in New York, en begon daar ook mee. Maar tijdens de periode dat ze daarmee bezig waren werd het 11 september 2001. Vlak voor de eerste inslag van een vliegtuig in het WTC moest de ploeg uitrukken voor een klein incident in de buurt van het WTC. de filmploeg ging weer mee, en toen er laag een passagiersvliegtuig overvloog draaide de camera naar boven en registreerde, waarschijnlijk als enige, de eerste aanslag.
Opvallend is dat de brandweermensen vrijwel onmiddellijk zeiden dat het een aanslag was en geen ongeluk, zoals de meesten van ons destijds dachten. De ploeg gaat naar het WTC en de camera registreert wat er gebeurde. Blijkbaar hadden deze documentairemakers een groot aantal batterijen bij zich, want ik zou na een uurtje of twee, drie al n iet meer kunnen filmen of fotograferen. Zij wel. Een van hen (ze hadden twee camera's) ging mee in Tower 1. Daar bleken (uiteraard) geen liften te werken, en een groepje brandweermannen ging te voet, ieder met zo'n 30 kilo bepakking, de trap op. De meesten keerden terug toen de tweede toren (die inmiddels ook geraakt was) instortte en het aantal dode brandweermannen in Tower 1 viel daarom nogal mee.
De tweede toren, die later geraakt werd dan Tower 1, stortte het eerst in. Niemand hield - tot het gebeurde - er serieus rekening mee dat de torens zouden instorten. Tower 1 werd onmiddellijk na het instorten van Tower 2 ontruimd. Toch waren de beelden uit die Tower 1, waar de minste slachtoffers vielen, gruwelijk. Je hoorde met een zekere regelmaat een harde plof. Dat waren mensen die naar beneden gesprongen waren en neerkwamen, omdat ze er meer heil van verwachtten om uit een wolkenkrabber te springen dan levend te verbranden. Ongelofelijk.
De brandweermannen uit de kazerne waar de documentaire over ging keerden allemaal weer naar hun kazerne terug. De komende dagen werden ze weer ingezet bij het zoeken naar mogelijk overlevenden, in een ritme van 24 uur werken, 24 uur vrij. Er werden, als ik het goed begrepen heb, in het geheel geen overlevenden gevonden onder het puin en vrijwel geen lichamen. De torens waren verpulverd en alle apparatuur, meubilair en mensen die zich erin bevonden eveneens.
Een gruwelijke dag. Toch waren er in diverse landen, ook in Nederland, groepjes jongeren die na het vernemen van het nieuws uit New York juichend de straat op gingen. Wat daar precies voor mentaliteit achter steekt zal niemand mij ooit kunnen uitleggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten