Gezondheidszorg

De gezondheidszorg is in ons land pure business geworden. Het gaat niet meer om de gezondheid van de patiënt, maar het gaat er alleen nog maar om hoeveel geld er aan die patiënt verdiend kan worden (voor de zorginstelling) of hoeveel er nu juist op die patiënt bespaard kan worden (door de zorgverzekeraar).

Wanneer je de beslissingen in de zorg in handen van verzekeraars geeft, gaat het natuurlijk alleen nog maar om hoe je zoveel mogelijk op de patiënt kunt besparen. Dat hebben we zien aankomen. De aandeelhouders willen geld zien. En ook als er geen winstoogmerk bij een verzekeraar zou zijn moet er natuurlijk niet meer uitgegeven worden dan strikt noodzakelijk is. Dat is de ene kant van de zaak.

Bij de zorginstellingen gaat er alleen nog maar om hoe je zo veel mogelijk aan de patiënt kunt verdienen. Want een ziekenhuis dat geen behoorlijke "productie" maakt kan beter sluiten of raakt zijn subsidie kwijt. Dat is de andere kant van de zaak. Een duivels dilemma dus. Zoveel mogelijk besparen aan de ene kant, maar tegelijkertijd zoveel mogelijk verdienen aan de andere kant. En dat over de rug van de patiënt.

Neem nou een ziekenhuis waar een resistente bacterie heerst. Dat houden ze het liefst zo lang mogelijk onder de pet. Want als ze het bekend maken komen er uiteraard minder patiënten, en wordt er minder verdiend. Onder de pet houden dus maar, want "in het veen kijkt men niet op een turfje" en "the show must go on".

Om over de thuiszorg nog maar te zwijgen. Daar moesten al die kleine efficiënt werkende organisaties zo nodig gaan fuseren tot grote ondernemingen, omdat er dan meer mee te verdienen is. En daardoor wordt het onbetaalbaar, want er moeten in zo'n grote organisatie enkele lagen aan management tussengevoegd worden.

En nu dus maar hopen dat u en ik niet in dat medische circuit terecht komen.

De zoon van Harry Potter

Toevallig ontdekte ik een paar dagen geleden op www.goodreads.com dat er al drie boeken verschenen zijn over James Potter, de oudste zoon van Harry Potter. En een ervan is zelfs al in het Nederlands vertaald.

De boeken zijn natuurlijk niet door J.K. Rowling geschreven, want dan had u het ook al geweten, maar ze hebben wel een (erg) hoge waardering van de leden van de site Goodreads. En bovendien zijn ze gratis te downloaden, dus wat let u om eens te kijken of ze u net zo goed bevallen als de Harry Potter boeken?

De boeken hebben bovendien leuke websites. Kijk bijvoorbeeld eens naar de website http://www.elderscrossing.com/ van het eerste deel. Daar kunt u dat deel in zowel de Engelse versie als de Nederlandse als PDF downloaden en een lueke trailer (en nog veel meer) zien. Maar als ik het goed gezien heb kunt u alleen via Goodreads kiezen tussen PDF en ePub-versies om gratis te downloaden.

Veel plezier ermee!

De BBC revancheert zich

Ik heb een tijdje geleden geschreven dat de detective-serie op tv helemaal overgenomen is door de Scandinaviërs. Gelukkig heeft de BBC niet stilgezeten, na enkele lelijke missers, en hebben de Britten weer een product op de buis gezet van hoge kwaliteit: Aurelio Zen heet de serie en daarin zien we weer dat de Engelsen het vak nog niet verleerd hebben.

De serie gaat over een politiebureau in Rome, waar iedereen min of meer corrupt is, behalve deze Aurelio Zen. De locaties zijn mooi tot prachtig, de acteerprestaties, het camerawerk en de regie zijn prima en de verhalen zitten goed in elkaar. Het zijn (voorlopig?) verhalen die gebaseerd zijn op boeken, en dat helpt altijd. Het is nu eenmaal niet mogelijk om jarenlang goede verhalen te schrijven voor tv-series, en dan nog in een tempo waarin een auteur in het echte leven nooit werkt. 

Ik heb maar één puntje van kritiek: de karakters gedragen zich zo door-en-door Engels, dat het eigenlijk gaat over een Londens politiebureau dat op onverklaarbare wijze midden in Rome blijkt te staan. Maar dat detail vergeef ik de makers graag. Dat hitsige Italiaanse gedoe is niets voor mij.

De BBC neemt met Aurelio Zen op een waardige manier revanche op de Deense, Noorse en Zweedse collega's. De BBC-detective is terug na enkele zeer matige tot slechte producten!

Dia's scannen

Een tijdje geleden heb ik een dia- (en negatieven-) scanner gekocht. Na zeer ruim experimenren heb ik voor toekomstige kopers van zo'n apparaat een paar waardevolle tips:

- Denk niet dat je er na het scannen bent. In alle gevallen moet je na het scannen met een programma als Gimp de witbalans weer instellen, en vaak ook nog op andere manieren de kleuren corrigeren. Zo zijn mijn scans vaak te paars. Uiteindelijk is het resultaat overigens best goed.

- Ik heb bij veel dia's en foto's ook de scherpte verbeterd, via een optie die zoiets heet als "vervaging versterken". Raadpleeg uw bewerkingsprogramma. Dat geeft vaak een verbluffend goed resultaat.

- Foto's en dia's van enkele tientallen jaren geleden zijn vaak behoorlijk achteruit gegaan. Houd daar wel rekening mee. Verwacht van oud materiaal geen wonderen. Soms zien slechte kleurenfoto's er in zwart-wit nog wel aanvardbaar uit.

- En de belangrijkste tip is: bij uw diascanner (in ieder geval bij de mijne) zit een borsteltje. Ik  heb tot gisteren gedacht dat dat bedoeld was om de dia's schoon te maken, maar nee. Je kunt daar het apparaat van binnen voorzichtig mee schoonmaken. Nu is mijn probleem dat er op veel foto's vlekjes zaten, die ik aan ouderdom weet, opgelost!
Tot gisteren haalde ik die vlekjes zo goed als mogelijk is weg met Gimp, maar nu is het bewerken van de gescande foto's een stuk comfortabeler geworden: geen vlekjes meer weghalen! Gewoon het apparaat regelmatig schoonvegen!

Ik kan er niet meer aan beginnen om alle foto's en dia's met vlekjes opnieuw te doen. Dat zou te veel,werk,zijn na zo'n 500 stuks. En dat is eigenlijk ook niet nodig want ze zien er na het Gimpen goed uit. Maar de rest kost me een stuk minder tijd!

Bezuinigen op kunst en cultuur

Eindelijk gaat de regering eens bezuinigen op subsidies op bepaalde vormen van kunst en cultuur, en een groot deel van het land staat gelijk op zijn kop. Maar weten al die mensen eigenlijk wel waar het om gaat?

De musea - bijvoorbeeld - moeten in het vervolg voordat ze subsidie krijgen kunnen aantonen dat ze zelf 17,5% (zeventien en een half procent!) van dat subsidiebedrag zelf gaan opbrengen. Is dat nu werkelijk zo een schandalige eis? Bestaan er in dit land werkelijk musea die minder dan dat schijntje zelf opbrengen? En is het dan werkelijk zo gek om instellingen waar zo weinig belangstelling voor bestaat in overweging te geven om te sluiten?

De Nederlandse musea hebben het merendeel van hun collecties in kelders opengeslagen, en dat grootste deel wordt never, nooit, niemals aan het publiek getoond. Ik vind het echt niet zo gek om musea zich daar eens op te laten bezinnen. Ook het aankoopbeleid om de kelders nog verder te vullen mag wel eens onder de loep.

Het Haagse Gemeentemuseum meende een aantal jaren geleden "Victory Boogie-Woogie" van Mondriaan te moeten aankopen voor een astronomisch bedrag. Let wel, we hebben het over een abstract aardigheidje dat nog niet eens af was! En in Amsterdam hebben ze jarenlang ene Rudi Fuchs gehad, die de grootste waanzin kocht, zoals een met de verfroller in een kwartiertje zwart (of was het wit?) gerold "kunstwerk". Volgens die meneer Fuchs was dat een "kunstwerk van onschatbare waarde". Onlangs is er voor een niet bekend gemaakt bedrag een vloer van pindakaas gekocht, die een kunstwerk bleek te zijn. De waanzin ten top. En de overheid maar betalen. Hopelijk is dat soort ongein nu voorbij en worden die impulsaankopen van weinig begaafden nu op Marktplaats gezet. En dan maar hopen dat er nog iemand op wil bieden.

En dan is er de muziek. We hebben in dit land het Concertgebouworkest, dat kort geleden tot het beste orkest ter wereld is uitgeroepen. Daar kun je voor ca. EUR 30 op een prima plaats naar gaan luisteren. Maar als je in Wenen naar de Wiener Philharmoniker of in Berlijn naar de Berliner Philharmoniker wilt gaan luisteren, ben je het drievoudige kwijt. En bij de Nederlandse Opera kost de duurste plaats zo'n EUR 60. Bij de meeste operahuizen in het buitenland krijg je daarvoor nauwelijks een staanplaats.

We moeten er in dit landje aan leren wennen dat we ergens voor moeten betalen wat het kost. De concerten van André Rieu zijn altijd uitverkocht, maar daar kom je echt niet voor een symbolisch bedrag in. Concerten van eenvoudige populaire Nederlandse artiesten zijn al duurder dan een concert van het Concertgebouworkest. Mensen, is het nu echt zo raar om voor cultuur een prijs te vragen die iets te maken heeft met de kostprijs? Het volk wil voor pulp wel graag betalen wat ervoor gevraagd wordt (waarbij ik André Rieu uitdrukkelijk geen pulp wil noemen!).

Dus die bezuinigingen op cultuursubsidies zijn zo gek nog niet. De experimentele clubjes roepen overigens nog het hardst. Nou, als ze dan zo'n waardevolle bijdrage aan onze cultuur leveren zijn er vast in het bedrijfsleven wel geldschieters te vinden. En als dat niet zo is zijn het blijkbaar hobbyclubjes van mensen die hun eigen hobby maar moeten gaan betalen.

Mijn conclusie is dat de op handen zijn de bezuinigingen een mooi begin zijn om de in Nederland gebrachte cultuur tegen een prijs aan te bieden waardoorheen de kostprijs te zien is. En de musea moeten eens in hun kelders gaan kijken.