Der Ring des Nibelungen, de opnames

Welke opname(s) moet u nu aanschaffen van de "Ring" van Wagner?

Wat betreft de cd's vind ik de allereerste opname van Decca, waarvan de afzonderlijke opera's uitkwamen tussen 1958 en 1966, en die zeer deskundig van ruis ontdaan is in 1997, nog steeds de beste. Decca was in die tijd de top wat opera-opnames betreft en die maatschappij heeft het als eerste gewaagd de complete Ring uit te brengen. Andere maatschappijen vonden het risico te groot, maar toen de Decca-Ring een groot succes bleek te zijn wisten anderen (Von Karajan als eerste op DG) niet hoe snel ze dit moesten nadoen.

De Decca opnames staan onder leiding van Sir Georg Solti en de top van de Wagner zangers en zangeressen uit de zestiger jaren is erin te horen. Bovendien is geprobeerd de door Wagner voorgeschreven toneelgeluiden zo getrouw mogelijk weer te geven. De doos met deze Ring kost nu nog steeds meer dan 100 EUR. Zoals gezegd beschouw ik hem als de absolute top, ondanks zijn hoge ouderdom. De kwaliteit van de opnames van Decca stond in die jaren al op eenzame hoogte en de geluidskwaliteit van de Ring van Decca is niet alleen acceptabel, maar gewoon goed. Als u die koopt zult u er nooit spijt van krijgen.

Ik weet dat er mensen zijn die menen dat de Ring van Solti verouderd is (Google er maar eens op), maar geen van hen heeft mij kunnen overtuigen. Het luisteren naar de 14 cd's uit deze set levert voor mij nog steeds de ultieme Ring-beleving op. Naar mijn mening is de Ring overigens het best te volgen via geluidsopnames met een tekstboek erbij. Houd er daarbij rekening mee dat bij iedere live-utvoering vermoeidheid van solisten, dirigent en orkest onherroepelijk een rol gaat spelen. In de studio (in ieder geval in de opname van Solti) worden steeds stukken van ca. 20 minuten opgenomen, met ruime pauzes. Daar zal vermoeidheid dus nooit toeslaan. Een live uitvoering op cd raad ik daarom af. Maar dat neemt niet weg dat er ook onder de vele video-opnames ook mooie (live) exemplaren zijn.

Let er bij het kopen van een dvd-set van de Ring wel op dat de aanwijzingen Wagner zo getrouw mogelijk gevolgd wordt. Er zijn uitvoeringen te koop waarin het toneelbeeld nog nauwelijks iets met de gezongen tekst te maken heeft. Zo is er een waarin Wotan bijvoorbeeld in een C&A pak met Fricka in een H&M jurk rond een keukentafel van Ikea zit. Er is er ook een waarin tanks en vliegtuigen voorkomen. Dat slaat absoluut nergens op. Het zal duidelijk zijn dat ik daar dus geen liefhebber van ben. De Ring is een drama van Germaanse oorsprong en ik blijf daarom uit de buurt van ensceneringen waarin daaran geen recht gedaan wordt. Van de vele uitvoeringen die te koop zijn vind ik - voor zover ik ze ken - die van James Levine uit New York het meest recht doen aan de toneel-aanwijzingen van Wagner.

Dat neemt niet weg dat ook modernere ensceneringen recht aan Wagner kunnen doen. Zo vind ik de enscenering uit Amsterdam (die ook op dvd te koop is) ook erg interessant. Wagner wordt daarin geen geweld aangedaan. Bovendien is die versie opgenomen tijdens de voorstellingen die ik zelf heb bijgewoond! Dat geeft die box voor mij een extra dimensie. We zaten toen vlak bij een camera.
Dan is er nog een beroemde registratie ut Bayreuth uit de jaren 80 (denk ik) onder leiding van Pierre Boulez. Die is ook wel interessant, maar toch wordt die algemeen wel wat verouderd geacht qua opvatting (en beeldkwaliteit).

Ik hoop dat ik u een paar nuttige wenken heb kunnen geven bij de aanschaf van Ring-opnames. Ik ken ze lang niet allemaal, dus het staat u vrij een andere mening te hebben. Maar mijn mening over de cd-versies is behoorlijk sterk ten gunste van Solti.

Der Ring des Nibelungen, de ervaring

De Nederlandse Opera brengt begin 2014 weer twee volledige cycli van Wagners "Der Ring de Nibelungen" in Amsterdam op de planken en ik kan iedereen van harte aanbevelen om die hele cyclus te gaan zien. Je betaalt de toegangsprijs voor vier opera's (want het zijn vier opera's), maar je krijgt meer dan waar voor je geld. Vijftien uur opera krijg je te zien. En welke vier andere opera's duren er vijftien uur? Je mag bij de gemiddelde opera op twee uur of iets meer rekenen. Dus ga maar na.

En dat is niet alles. Die vier opera's krijg je te zien binnen ongeveer een week. En na de eerste opera leef je de hele week in een euforie. Je gaat de voorstellingen namelijk voorbereiden aan de hand van het op de eerste avond gekochte materiaal. Er is (was bij de vorige cycli) bijvoorbeeld een boekje met daarin vier cd's waarop uitstekende (in het Duits) gesproken inleidingen door dirigent Hartmut Haenchen staan. Daar moet je na die eerst dag gelijk al een van inhalen, dus dat wordt hard werken, want je moet de tweede natuurlijk ook beluisteren. Dan begrijp je het verhaal en de muziek veel beter en geniet je dus nog meer.

En als je alles een paar keer gehoord hebt (of erg goed opgelet hebt bij de inleidingen) weet je dat de muziek soms veel meer vertelt dan de tekst. Wagner gebruikte in de "Ring" namelijk "Leitmotive", dat wil zeggen dat allerlei voorwerpen, situaties en gemoedtoestenden een eigen muzikaal motief hebben. Zodra je die een beetje kent hoor je vaak al in de muziek hoe iets verder gaat of afloopt.

Naast het boek met de cd's zijn er nog fotoboeken te koop en de programmaboeken, met de complete tekst en ook toelichtingen. Genoeg materiaal dus! Maar zelfs als je thuis helemaal niets voorbereidt raak je in een euforie. Ga maar na, vier avonden met een dooorlopend verhaal, dat door de boventiteling uitstekend te volgen is. En het is nog een spannend verhaal ook! Je ziet de eerste avond al dat het nooit goed kan aflopen, of vergis je je en is er tocht nog een uitweg?  

Na vier avonden in spanning gezeten te hebben kom je de laatste avond te weten hoe alles afloopt. En dat wordt een lange zit met alleen al een eerste akte van ongeveer twee en een half uur en een totale duur (afgezien van de pauzes) van ongeveer vijf uur. Die voorstelling begint hoogstwaarschijnlijk al om vier uur 's middags en heeft twee lange pauzes. Anders is het voor zangers, dirigent en orkest ook niet te doen. En gezien de parkeertarieven in Amsterdag is het geen slecht idee om iedere avond, maar in ieder geval de laatste dag, met het openbaar vervoer te gaan.

Kortom, wanneer u zo'n cyclus bezoekt leeft u er de hele week voor. Een geweldige ervaring. Ik heb een van de eerste cycli in Amsterdam meegemaakt. Dat is alweer heel wat jaren geleden, maar ik herinner me die week nog als de dag van gisteren. En dat zal bij u ook het geval zijn. Je beleeft zo'n Ring echt en het werkt jaren na. Je gaat er cd's en dvd's van kopen en zo leeft de ervaring voort. Omdat de enscenering begin 2014 dezelfde is als degene die ik gezien heb ga ik deze keer niet. Ik heb die enscenering al een paar keer op tv en op dvd gezien.

Maar over een paar van de beschikbare cd- en dvd-uitvoeringen zal ik binnenkort een stukje schrijven.

Endeavour Morse

Wie de serie over Inspector Morse destijds goed bekeken heeft weet waarschijnlijk dat de voornaam van Morse 'Endeavour' was. Hoewel, die naam komt in de hele serie over Morse maar een of twee keer voor. Nadat de serie afgelopen was en de onvervangbare John Thaw ook nog in het echte leven overleden was heeft itv zijn hersens gepijnigd hoe er toch een vervolg op Morse gemaakt kon worden.

Uiteindelijk kwam daar "Lewis" uit, maar laten we eerlijk zijn, Lewis is geen Morse en zal het ook nooit worden. De was klunzige en niet al te briljante Lewis heeft het in zijn eigen serie inmiddels tot inspecteur gebracht en moest nu een pientere een spitsvondige speurder worden. Maar laten we nog eens eerlijk zijn, zowel het karakter Lewis als de acteur die hem speelt stralen de intelligentie van een groot speurder nu eenmaal niet uit.

Ik denk dus dat we inmiddels het laatste seizoen van "Lewis" wel gehad hebben. Itv zat nu dus weer met de vraag hoe het succes van "Morse" geprolongeerd kon worden. En plotseling ging bij itv het licht aan. Iemand kwam op het idee om de jonge jaren, het begin van de carrière, van Morse te laten zien. Dat is, naar mijn idee, een briljante gedachte geweest.

Er is een pilot gemaakt en die is succesvol gebleken. (Die pilot is door de KRO al twee keer uitgezonden, maar voor de verdere serie moet je bij Canvas zijn.) Het succes is in de eerste plaats te danken aan het feit dat er een acteur gevonden is die de jonge Morse prachtig vertolkt. Maar ook omdat het unieke karakter van de latere Morse al duidelijk te zien is en briljant wordt uitgebeeld. Hij is als jong inspecteur ook al operaliefhebber, wordt ook al verliefd op de verkeerde vrouwen, kan er ook al niet goed tegen om naar de slachtoffers te kijken, en vul het zelf verder maar in. Prachtig.

Voeg daarbij goede scenario's, een dosis Engelse humor en je hebt "Endeavour". Endeavour Morse gaat werken bij de recherche, heeft daar een aantal matig begaafde collega's waar hij, wat intelligentie betreft, torenhoog bovenuit steekt, en daardoor nogal wat jaloezie opwekt. Alleen zijn directe chef waardeert hem en ziet hem helemaal zitten en steunt hem daarom door dik en dun. Maar die chef is zelf ook een goede speurder, zij het niet zo goed als Morse, maar dat accepteert hij.

Voeg bij al het genoemde ook nog het feit dat de serie in de jaren '60 speelt en dat prachtig wordt uitgebeeld in decors en rekwisieten. en voeg daar dan weer schitterend camerawerk aan toe. Het is een genot om naar 'Endeavour' te kijken. Alle andere detectives van dit moment vallen erbij in het niet. Een schot in de roos dus. Midden in de roos, zou ik zeggen. Er komen op Canvas nog twee afleveringen uit het eerste seizoen, maar we kunnen er wel zeker van zijn dat er meer seizoenen zullen volgen, als de makers bereid zijn het hoge peil te handhaven. Een prachtige serie! De Engelse detective is nu weer helemaal terug!

Asbest

Sommige vormen van asbest zijn (zeer) schadelijk voor onze gezondheid. Dat wil ik beslist niet ontkennen, maar er wordt tegenwoordig wel overdreven panisch over gedaan. Ik noem hieronder een aantal vormen van asbest waar ik in mijn leven langdurig mee in contact geweest ben:

- In haar keuken had mijn moeder (zoals iedere huisvrouw in de tijd dat asbest nog niet schadeljk was) een asbest verdeelplaatje . Dat kocht je gewoon bij een van de voorgangers van Blokker. Hoe de winkels met een soortgelijk assortiment vroeger heetten weet ik echt niet meer. Mijn moeder gebruikte zo'n asbestplaatje bijvoorbeeld om het eten of de theepot warm te houden op het gasfornuis. Als je de theepot rechtstreeks op de gasvlam zette had je een kwade kans dat hij barstte door de niet goed verdeelde warmte van de gasvlam als u die ooit wel eens gezien heeft). 

Ik ben daardoor tussen de 10 en 20 jaar dagelijks blootgesteld aan de asbest uit een kookplaatje. Nu, 50-60 jaar later, heb ik daar (gelukkig) geen schadelijke gevolgen van ondervonden. Mijn ouders zijn zelfs 50 jaar of langer blootgesteld geweest aan asbest uit kookplaatjes en andere huishoudelijke artikelen in mijn voormalig ouderlijk huis. Ook zij hebben gelukkig nooit longklachten gehad.

- In 1960 ben ik scheikunde gaan studeren. In de eerste plaats gebruikte ik op mij studentenkamer ook zo'n handig kookplaatje van asbest. Ook op het laboratorium waar ik vrijwel dagelijks mijn practica deed werden deze kookplaatjes (daar heetten ze "vlamverdelers") gebruikt. Conclusie: die asbest kookplaatjes waren echt niet schadelijk voor onze gezondheid. Tot op de dag van vandaag zie ik sommige studiegenoten uit die tijd nog wel eens, maar geen van hen heeft ooit longklachten gehad. Wie mij ervan wil overtuigen dat deze asbest vlamverdelers schadelijk waren moet toch echt met deugdelijke bewijzen komen!

- Op mijn studentenkamer heb ik verder minstens 5 jaar een plantenbak van Eternit gehad. Eternit is een hard materiaal uit samengeperste asbestvezels. Die fraaie plantenbak is meeverhuisd naar mijn woning en heeft daar nog minstens 10 jaar gestaan. Daardaar ben ik ook op die manier minstens 15 jaar lang dagelijks aan asbest blootgestld geweest. Gelukkig heb ik ook daardoor tot op heden geen gezondheidsschade geleden.

- Uiteindelijk kwam ik 30 jaar geleden in mijn huidige huis terecht. Daar meldde zich op een gegeven moment een schoorsteenveger die ongeveer 10 jaar lang mijn schoorsteen geveegd heeft. In het elfde jaar stond hij plotseling voor de deur met een brief met de alarmerende tekst "Uw schoorsteenveger heeft asbest in uw schoorsteen geconstateerd". Gelukkig stond er op het papier ook een adres van een bevriende relatie die het asbest kon verwijderen. Ik heb van dat aanbod geen gebruik gemaakt. Mijn straatgenoten ook niet (voor zover daar ook asbest geconstateerd werd, want bij het ene huis werd zo'n brief wel afgeleverd, maar bij het andere huis van de zelfde bouwer uit dezelfde serie weer niet!).

Als de betreffende schoorsteenveger inderdaad verstand van zaken had, moet het asbest in de vorm van Eternit of een soortgelijk product geweest zijn.Misschien zit er een een stukje Eternit bovenin mijn schoorsteen. Ik kan dat niet controleren. Onderin zit het in ieder geval niet, want over de hele lengte van de schoorsteen zit binnenin een metalen metalen mantel. Dat heb iizelf gezien en gefotografeerd tijdens de bouw. Maar ik ben niet o het dak geklommem en weet dus niet hoe de zaak bovenin in elkaar zit. Saillant detail: een jaar later kwam dezelfde schoorsteenveger weer vragen of hij mijn schoorsteen mocht vegen, waarop ik antwoordde: "Dat wilt u niet, want volgens u zit er asbest in mijn schoorsteen". Daar wist hij niets van en wat hem betrof wilde hij gewoon vegen. Ik heb toen toch maar een andere schoorsteenveger gezocht.

Ik heb nu dus - als ik die schoorstenveger moet geloven - ook nog eens 30 jaar dagelijks blootgestaan aan het asbest uit mijn schoorsteen, en als u de bovenstaande alinea's ook heeft gelezen sta ik nu dus al ruim 60 jaar dagelijks in contact met asbest. Nu wil ik niet beweren dat asbest onschadelijk is. Integendeel. Degenen die gewerkt hebben in de fabrieken waar asfalt verwerkt werd hebben we degelijk aan ernstige gezondheidsrisico's blootgestaan. In die fabvrieken werden de microscopisch kleine vezels verwerkt tot materialen. En die vezels zijn wel degelijk zeer schadelijk voor de gezondheid. Maar dat is wat anders dan een plantenbak van Eternit alleen weg te laten halen door een man in een wit pak.

Dat is echt grote flauwekul. Mijn bak heeft ruim 15 jaar lang dag en nacht in mijn huis gestaan. Dan durf ik hem ook wel zelf af te leveren bij de milieustraat.  Maar nee, hij moest of door een man in een wit pak afgehaald worden, of verpakt in twee goed dichtgeplakte vuilniszakken, met handschoenen aan afgeleverd worden aan een man met eveneens handschoenen aan. En dat is toch echt overdreven.

Batterij verwisselen in een ASUS Transformer tablet

Ik heb nu twee jaar een Asus Eee pad Transformer TF101 tablet, en hij bevalt me prima. Maar ongeveer een maand geleden begon mijn batterij kuren te krijgen.Uiteindelijk was hij in een kwartier leeg en vervolgens weer in een kwartier volledig opgeladen. Als het zover is, dan weet iedereen die ooit een elektronisch aparaat met een batterij gehad heeft dat de batterij zijn levenscyclus heeft voltooid. Niets meer mee te beginnen.Nieuwe batterij kopen.

Bij de meeste apparaten koop je dan in de winkel gewoon een nieuwe batterij, je schuift hem erin en je kunt weer een paar jaar vooruit. Maar een tablet kun je niet open maken (ik weet ook niet waarom) en dus word je verondersteld een comlete nieuwe tablet te kopen als de batterij aan het einde van zijn leven gekomen is. Nou ben ik niet armlastig, maar ik bven ook niet Gekke Gerrit, die na twee jaar zijn tablet in de container gooit en daarna voor EUR 400 weer vrolijk een nieuwe gaat kopen. Zo ben ik niet opgevoed.

Eerst dus maar eens Googelen naar "battery Asus Transformer". Dan blijkt dat nieuwe batterijen voor dat apparaat "all over the internet" te koop zijn. Er zullen dus wel meer mensen zijn met dit probleem. Anders zit er geen handel in. Asus geeft een jaar garantie op batterijen, dus dat schiet ook niet erg op. Bovendien heeft de reparatie-afdeling van Asus niet zo'n beste naam. Gaat u maar eens kijken op de Facebook pagina van Asus Benelux.

Die is erg verhelderend als het over reparaties gaat. Daaruit heb ik begrepen dat, 1) ze je reparatie niet in behandeling nemen als er ook maar een micro-byte op staat die er niet oorsponkelijk op stond. Je moet hem dus helemaal terugzetten naar fabrieksinstellingen en raakt daarbij allerlei data en instellingen kwijt.

2) Als ze hem wel in behandeling nemen sturen ze hem naar een dorp in een obscuur Oost-Europees land, waarvan de naam bij mij geen bel doet rinkelen, en ALS hij dan al terugkomt (we hebben het tenslotte over Oost-Europa) is hij in het gunstigste geval slechts licht beschadigd, maar in vrijwel alle gevallen niet gerepareerd. Sommige mensen hebben hun ding meerdere retourtjes naar Oost-Europa laten maken en zijn hem in totaal enkele maanden kwijt geweest, zonder dat er iets veranderd was. Nou, daar heb ik geen zin in.

Nu blijken er op YouTube enkele filmpjes te staan waarop je precies kunt zien hoe je de batterij zelf kunt verwisselen. Het klamme zweet stond me wel in de handen na het bekijken van die video's, maar goed, het kan. En alles is beter dan je tablet een half jaar kwijt zijn en hem met een paar lelijke krassen of barsten weer terug te krijgen! En (zie de Facebook pagina van Asus) als je dan over die krassen of barsten klaagt krijg je te horen dat die er al op zaten.

Ik heb dus eerst maar eens een batterij besteld (ongeveer EUR 70). Vervolgens bleek ik het juiste gereedschap niet te hebben. Maar daar is iets aan te doen. Je gaat naar Deal Extreme in Hong Kong, bestelt een gereedschapsetje voor USD 4,40, dat dan ook nog eens gratis over de hele wereld verstuurd wordt, en je kunt aan de gang. Ter vergelijking: bij Nederlandse postorderbedrijven ben je voor een vergelijkbaar gereedschapsetje ongeveer EUR 12 kwijt, plus EUR 4 verzendkosten. Kijk dus voor leuke dingetjes altijd eerst bij Deal Extreme!

Nadat ik de batterij en het gereedschapsetje een paar weken heb laten liggen om moed te verzamelen, ben ik eergisteren aan de slag gegaan. Ik heb over de eigenlijke klus maar een paar opmerkingen. De belangrijkste is: het is gelukt en alles ging precies zoals je op YouTube kunt zien! De mooie aliminium rand die om het apparaat zit en de twee helften bij elkaar houdt is er weliswaar heel moeilijk af te halen en ziet er na afloop niet meer zo mooi uit als eerst, maar je krijgt hem er weer om en pas als je goed kijkt zie je dat hij niet meer puntgaaf is.

Tweede opmerking: ik ben het apparaat geen daag kwijt geweest en heb het in de periode waarin de batterij niet meer werkte gewoon kunnen gebruiken aan de oplader. Derde opmerking: het plastic afdekplaatje dat voor de lens van mijn camera zit was troebel geworden dooradt er van binnen stof op zat. Dat heb ik gelijk ook goed schoon kunnen maken, waardoor de foto's van de tablet nu niet meer wazig zijn. Laatste opmerking: Ik betwijfel of ik ooit nog een apparaat van Asus zal kopen.

Maar ik doe het toch waarschijnlijk nooit meer (het verwisselen van een batterij van een tablet), want het klamme zweet komt je toch wel in de handen te staan, omdat wij westerlingen nu eenmaal niet van die fijnbesnaarde vingertjes hebben als de Chinese meisjes die hem in elkaar hebben gezet. Je moet een paar erg kleine elektronische aanslutingen losmaken om bij de batterij te kunnen komen (geen probleem), maar je moet ze ook weer vastzetten (en daar heb je die Chinese vingertjes voor nodig). Vandaar dat die Oost-Europeanen die apparaten allemaal mollen.

En dat gereedschap heb je ook echt hard nodig. Je hebt en schroevendraaier nodig met (magnetische!) bitjes van in ieder geval maat 000 en maat T5. Verder heb je een plastic apparaatje nodig waarmee je de aluminium ring die om het appraat zit er netjes af kunt wrikken. Als je dat niet hebt kun je het wel vergeten.
Hoe dan ook, ik zit dit stukje nu op mijn Eee pad Transformer TF101 met toetsenbord te typen, met een gloednieuwe batterij erin. Ik kan weer twee tot drie jaar voorut. En dan is het natuurlijk wel de moeite waard om een nieuwe tablet te kopen. Dan is de techniek weer een sprong verder.

De moelijkheidsgraad van bladmuziek (update) en meer

Geruime tijd geleden heb ik de moeilijkheidsgraad van bladmuziek hier ook al eens behandeld. Een van de pagina's waar ik toen naar verwees ( http://home.wanadoo.nl/mkalk/componisten/index.html#Speelniveau) is sindsdien aanmerkelijk verbeterd. Je kunt de muziek nu niet alleen gerangschikt op niveau bekijken, maar ook per componist, en daarbinnen gerangschikt op niveau. Alles netjes geformatteerd. En vaak met links naar YouTube, hoewel daar ook dode links tussen zitten.
Je kunt dus gelijk kijken welke stukken van je lievelingscomponist(en) waarschijnlijk binnen je bereik liggen. Andere plaatsen waar vaak een bruikbare aanduiding van de moeilijkheidsgraad te vinden is, zijn de sites van bedrijven die bladmuziek verkopen of digitaal verspreiden. Een voorbeeld van de eerste categorie is http://www.sheetmusicplus.com en een voorbeeld van de tweede categorie is http://www.pianostreet.com.
Het blijft natuurlijk een hachelijke onderneming om aan muziek moeilijkheidsniveaus toe te kennen. De schaal bij de meeste sites loopt van 1 tot 10, maar ik heb ook wel eens schalen gezien (vraag me niet waar) waarbij (ik geloof) 8 het hoogste niveau was. Toch is zo'n schaalaanduiding nuttig, zeker als je geen leraar hebt. Maar ik raad iedereen die nog niet het niveau bereikt heeft waarop hij / zij concerten en recitals kan geven met klem aan om les te blijven nemen.
Een leraar ziet zonder moeite wat je wel en wat je niet kunt spelen. Zijn oordeel is een prima maatstaf. Want cijfers worden soms op niet erg relevante gronden toegekend. Zo heb ik wel toelichtingen op een moeilijkheidsgraad gezien, waarin de toegekende moeiklijkheidsgraad gemotiveerd werd met het in de muziek voorkomen van akkoorden die meer dan een octaaf overspannen. Dat is natuurljk lang niet voor iedereen een  probleem en daar kun je ook wel omheen! Mijn huidige leraar laat me ook stukken spelen waarvan ik dacht dat ze boven mijn niveau lagen, maar het lukt toch. Kortom een cijfer bij een stuk muziek is niet zaligmakend!
In feite inspireert mijn leraar mij behoorlijk! Zoals gezegd studeer ik nu muziek waarvan ik niet wist dat ik die in mij had, maar verder neemt hij alle muziek serieus. Ik speel nu ook de muziek van Scott Joplin. Mijn leraar stimuleert me zelfs sterk om die te spelen, want die muziek is helemaal niet makkelijk. Een van de specifieke moeilijkheden van die muziek is het moeten overbruggen van grote afstanden in de linkerhand. En daarom is Joplin een goede oefening voor mnet name Chopin! Zo zie je maar weer.
Ik ga nog even door op het kopen of printen van bladmuziek.
Het zelf uitprinten van bladmuziek (de meest utgebreide bron daarvoor is nog steeds http://www.imslp.org) is overigens een relatief kostbare zaak, gegeven de prijs van printerinkt.
U kunt als alternatief ook PDF's downladen en vanaf uw tablet spelen. Het is even wennen, maar met een 10 inch tablet gaat het eigenlijk best. Je kunt zo een uitgebreide collectie bladmuziek ook nog eens overal mee naar toe nemen. Voor Android is er een erg handige app waarmee de site van imslp (zoek op imslp in de Play store) erg goed toegankelijk gemaakt is en de muziek mooi gesorteerd op je tablet verschijnt. Of die app ook voor de iPad bestaat weet ik niet. Ik ben een adept van Open Source!
En als u toch bladmuziek gaat kopen, kijk dan vooral ook eens op Amerikaanse sites. De eerder genoemde site (http://www.sheetmusicplus.com) heeft erg veel en doorgaans (ook rekening houdend met verzendkosten) tegen lagere prijzen dan Nederlandse winkels, voor zover er nog goede winkels voor bladmuziek in Nederland zijn! Je moet er dan een week of twee op wachten, maar dan heb je ook wat. Ze verkopen daar bijvoorbeeld boeken met (klassieke) bladmuziek van de Amerikaanse uitgever Schirmer. Die zijn altijd goedkoop, en toch zijn hun boeken naar mijn ervaring altijd prima gedrukt en zijn ze voorzien van vingerzettingen waar nodig. Ik heb er inmiddels diverse van. In Nederland heb ik ze nog niet gezien.
Ik houd me aanbevolen voor nuttige tips op het gebied van bladmuziek en de aanschaf ervan. Hierboven staat mijn bescheiden bijdrage aan dit onderwerp.

De inhuldiging van de Koning

De abdicatie van Koningin Beatrix en de inhuldiging van Koning Willem-Alexander verliepen goed, voor Nederlandse begrippen zelfs erg goed. De puntjes van kritiek die ik hieronder nog geef hebben alleen te maken met onze klunzige poldermentaliteit. Maar allereerst de hulde. De Oranjes en hun naasten deden alles, zonder uitzondering, perfect. Daar is werkelijk niets op aan te merken. Ook prinses Beatrix (na haar abdicatie dus) liet af en toe emotie zien, en zo hoort het! Maar ja, hoe kun je onbewogen blijven onder een langdurig applaus in de Nieuwe Kerk?
De Koning deed zijn deel van de plechtigheid voortreffelijk. Daar was niets op aan te merken. Zijn toespraak was ook helder en duidelijk.
En dan waren er nog de kamerleden die "principieel" geen eed of belofte aan de Koning wensten af te leggen. De NOS heeft zich wat dat betreft ook gedragen zoals het hoort. Deze zielepoten (wat doen die eigenlijk in een constitutionele monarchie?) werden straal genegeerd door camera's en commentatoren. Hulde daarvoor!
Op de Dam liep ook nog een juffrouw rond die haar naam niet eens durfde te noemen, maar de schuilnaam "Joanna" gebruikte, en zich "studente" noemde. Wat zou ze eigenljk studeren, als haar hoedanigheid als "studente" relevant was? Of wilde ze alleen een intellectuele indruk maken? Wat ik haar op de radio heb horen zeggen getuigt in ieder geval niet van academisch intellect. Zij meende kennelijk dat de Vrijheid van Meningsuiting een mooi middel is om gratis publiciteit binnen te halen. Maar daar is dat grondrecht niet voor bedoeld! Zij is dan ook terecht (al moest de politie namens de burgemeester na afloop excuses maken) een paar uur opgeborgen, zodat we zonder wanklanken van het gebeuren konden genieten. 
En nu een paar minpuntjes die de Oranjes niet aan te rekenen zijn, maar de organisatoren. Die moeten echt nog eens naar een grote plechtigheid in London gaan kijken. Daar zou je nooit de gasten zien arriveren in verschillende auto's door elkaar. Bij ons wel. Je zag een busje, daar achter weer een normale auto, vervolgens weer zo'n busje, daarna een voertuig waar - schaamteloos -  levensgroot de naam van de vervoeder op stond enzovoort. Nee heren organisatoren, dat was een Koninklijke plechtigheid niet waardig. Dan horen alle voertuigen gelijk te zijn, en niet voorzien te zijn van handelsreklame. Bovendien liep de ene begeleider van de koninklijke gasten op het tapijt, en een ander er weer naast. Heren toch!
De tv rapportage was goed, maar de NOS haalt het helaas niet bij de BBC. Niet alleen in natuurfilms, maar ook bij grote evenementen heeft de Britse omroep keer op keer aangetoond de norm te kunnen stellen en iedere volgende keer de lat weer hoger te kunnen leggen.
Neem nu het Koninklijke huwelijk van prins William. Dat was perfect geregisseerd en in beeld gebracht. De limousines met de bruid en de bruidegom vertrokken op verschillende tijdstippen van de verschillende locaties, omdat de routes verschillend van lengte waren, maar kwamen (in een gesplitst beeld) op exact hetzelfde moment bij de kerk aan. En zo hoort het! Niet zoals we hier hebben moeten slikken. De commentatoren zeiden dat "een aantal gasten niet in de juiste volgorde kan arriveren omdat ze vast zitten in het verkeer". Verkeer? Hoe bedoelt u? Er hoort geen verkeer te zijn op de belangrijke routes op zo'n dag!
Dat waren de opmerkingen over de situaties waar de rest van de wereld de wenkbrouwen bij heeft opgerokken. De plechtigheden werden overigens mooi in beeld gebracht. Ook de Koningsvaart was goed te volgen en zelfs het Koningslied was niet het dieptepunt waar velen voor gevreesd hadden. Al met al een mooie dag. Leve de Koning!

Gratis WIFi in 37 steden?

Het bedrijf Bullseye schreeuwt luidruchtig in de landelijke pers dat het "gratis" WiFi gaat verzorgen in de centra van 37 Nederlandse steden. Dat is nogal wat. En het is dit jaar al klaar! Dat is nog veel meer! Als nauw betrokkene bij Wireless Leiden kan ik u verzekeren dat dit project mislukt of waarschijnlijk zelfs helemaal niet van start gaat. De heren staan met vette dollartekens op hun website en ze komen nog uit de IT wereld ook! Dan zouden ze toch beter moeten weten! Het is al tig keer in Nederland geprobeerd en al die keren mislukt. Alleen het non-profit community netwerk van Wireless Leiden draait al (ruim) tien jaar.

Laten we eens stap voor stap naar het 37-steden project kijken. Eerst maar even het grootste struikelblok: gratis internet bestaat niet. Dat weten we allemaal. Daar hebben de heren het volgende op gevonden: er wordt elke 5 minuten een advertentie vertoond door middel van een pop-up. Die kunnen we misschien nog blokkeren via een ad-blocker (afhankelijk van de browser die we gebruiken). Maar als we via een app aan het internetten zijn (en mobiele browsers zijn overigens ook apps) krijgen we iedere 5 minuten een push-bericht met een advertentie. Nou ik verheug me al op dat "gratis" internet! "Gratis is niet duur, dus er mag wat tegenover staan" denken de heren bij Bullseye kennelijk.

Er is ooit eens een bedrijf geweest dat luid schreeuwend heeft aangekondigd dat het gratis mobiele telefonie zou gaan aanbieden. Er zou dan alleen tijdens gesprekken iedere vijf minuten (of misschien vaker) een korte reclame-boodschap ten gehore gebracht worden. Dat klinkt bekend! Misschien was dat wel een idee van dezelfde IT-specialisten. Hoe dan ook, niemand heeft er na de aankondiging nog iets van gehoord, en het is er nooit gekomen. Wie wil dat nou! Reclames tetterend door je telefoongesprek! En - om terug te komen op het gratis WiFi-internet: wie wil er nou elke vijf minuten een pop-up of een push bericht door zijn internet! 

Maar dit was maar een aanloopje tot de echte problemen waar de heren tegenaan gaan lopen. Ik ken de problemen bij het aanleggen van een WiFi-netwerk echt wel vrij goed, vanuit mijn ervaring in  Wireless Leiden, een non-profit stichting die een WiFi netwerk bouwt en beheert met vrijwilligers.

Laten we eens beginnen met de dekking. Om het centrum van een niet al te grote stad redelijk dekking te geven heb je toch zeker 50 steunpunten ("nodes") nodig. Wij bouwen zo'n node voor de materiaalkosten, ongeveer EUR 1000. Als we een nieuwe node willen bouwen zoeken we er een sponsor voor, die de materiaalkosten betaalt.

Het internet dat op ons netwerk staat wordt ook gesponsord, want gratis internet bestaat nu eenmaal niet. Wij zetten - uit veiligheidsoverwegingen en omdat sommige sponsors dat vragen - alleen de poorten 80 en 443 open (in mensentaal: we laten alleen http- en https-verkeer door). De wijze IT-ers laten alles door en lopen dus al snel tegen een veiligheidsprobleem op.

Nodes moeten natuurlijk ergens staan. Wij krijgen als non-profit en community-organisatie gratis toegang tot mooie locaties. En het is ons al ongeveer 100 keer gelukt om een mooie locatie te vinden. Maar de heren met die zo duidelijk zichtbare dollartekens in de ogen moeten natuurlijk wel voor een locatie betalen, en zijn waarschijnlijk lang niet overal welkom.

Stel dat ze die hobbel toch weten te nemen, dan komen we aan de kosten. Ik heb al gezegd dat een node aan materiaal ongeveer EUR 1000 kost, maar commerciële partijen vragen er ongeveer EUR 10.000 voor. Gelooft u mij maar dat ik dat uit de eerste hand weet.
Dan kunnen we gaan rekenen: 50 nodes per stad, maal EUR 10.000, maal 37 steden. Ik krijg daar EUR 18.500.000 uit.

Wie wil dat financieren? Waarschijnlijk niemand. Denkt u maar terug aan die gratis mobiele telefonie. Die is gestrand. Niemand wilde reclame-getetter door zijn telefoongesprekken heen. Zo wil ook niemand gratis internet dat iedere vijf minuten op hinderlijke en indringende wijze wordt onderbroken. Dan zijn we dus weer terug bij mijn uitgangspunt: dat gratis WiFi-internet in 37 Nederlandse steden (inclusief Leiden overigens) komt er never nooit niet. Er zal geen financiering te vinden zijn. Kijk naar Groningen, Rotterdam en noem de steden verder maar op.

Tenslotte nog een loose end. Je kunt zoveel nodes neerzetten als je wilt, maar er zijn er altijd wel een paar die "het niet doen".  " Node XXX doet het niet" krijg je dan te horen of te lezen. Dan zal er iemand maatregelen moeten nemen. Vaak kunnen problemen gelukkig online worden opgelost, maar soms lukt dat ook niet. Dan zal er iemand heen moeten om het probleem ter plaatse op te lossen. Dat noem je beheer. Hebben de wijze heren met IT-achtergrond daar ook al aan gedacht? Het is echt nodig, en vrijwilligers zullen ze niet krijgen mnet die dikke dollartekens op hun gezichten. 

Nou, ik stop er maar mee. De verdere problemen moeten ze zelf maar ontdekken. Wij hebben in Leiden een goed draaiend netwerk van ongeveer 100 nodes, dat ook nog eens goed beheerd wordt. We zijn benieuwd of dat geschreeuw in de pers van de afgelopen dagen ooit tot iets concreets zal leiden! De kans lijkt me klein, erg klein.

Elpees digitaliseren

Ik heb vorig jaar (of misschien begon ik er wel in 2011 mee) een groot deel van mijn negatieven en dia's gedigitaliseerd. Dat project is wel zo ongeveer voltooid, voor zover ik nog interesse had in die foto's. Ik ben daarom nu begonnen aan een project dat ook al jarenlang op de agenda staat: het digitaliseren van mijn grammofoonplaten. Het is net zoiets als die foto's: bezint eer ge begint! Want dat is ook een gigantische klus!

Ik ben begonnen met een paar platen waarvoor ik op dat moment de grootste belangstelling had om er een digitale kopie van te krijgen. Maar als je zo kris-kras door je collectie gaat wordt het een chaos. Wat ik nu dus doe is mijn collectie (die netjes alfabetisch in de kast staat op uitvoerende (jazz) of componist (klassiek) gewoon helemaal doornemen en eens en voor al te beslissen welke elpees ik wil digitaliseren en in welke ik nu onvoldoende interesse heb. In twijfelgevallen doe ik ze wel, want later kom je er niet meer toe. Bovendien blijft er anders een aantal platen over die weer overal verspreid tussen de rest staan, waardoor de hele stapel nog een keer zou moeten doornemen.

Ik ben nu systematisch bezig met de jazz-collectie, alfabetisch op uitvoerenden, en ik ben nu bij de M. Ik schat dat ik (wat de jazz betreft) ongeveer op een derde tot de helft ben van wat ik wil doen. Maar de rest van 2013 geef ik aan dit project prioriteit. Want na de jazz volgen nog de klassieke platen en de "diversen". Maar langer dan een jaar hou je zoiets niet vol, dus dit jaar moet het af.

Hoe ga ik te werk? Ik heb nog een uitstekende platenspeler, dus dat is al heel wat. Maar die kun je niet op je computer aansluiten. Je hebt een voorversterker nodig (tenzij je een kant-en-klare platenspeler met usb-uitgang koopt, waarvan je overigens niet weet wat hij met je platen doet. (En je hebt weer een apparaat erbij in huis!). Wat zou het handig zijn als je de uitgang van ge goede oude platenspeler in een usb-ingang van je computer kon steken!

Tot mijn verbazing heb ik voor ongeveer EUR 25 een piepklein apparaatje gevonden waar je aan de ene kant je platenspeler insteekt (RCA-stekker plus aarde) en het snoer dat er aan de andere kant uit komt kun je in een usb-poort steken! Precies wat ik nodig had! Dat heb ik al een half jaar geleden gekocht, dus u kunt nagaan wat er allemaal eerst nog af moest. En nu is het al niet meer te koop bij de webwinkel waar ik het toen heb gekocht. Het heet iConnex. Daar moet u dus op googelen. Het heeft overigens niets met Apple te maken.

Het signaal dat je daarmee in je usb-poort krijgt kun je het best opnemen, en later bewerken, met Audacity (een programma dat bestaat voor alle serieuze besturingssystemen; zelfs voor Windows!). Het lukt mij daarmee helaas niet om tijdens de opname mee te luisteren, dus ik zet de opname in Audacity aan, zet kant 1 van de plaat op, en wanneer ik aan mijn scherm zie dat kant 1 is afgelopen, loop ik rustig naar de draaitafel, draai de plaat om en ga weer zitten. Ik neem dus twee kanten van een plaat achter elkaar op. Wat je teveel opneemt is er erg makkelijk weer uit te knippen. Je kunt rustig tijdens het opnemen iets anders gaan doen, maar zorg wel dat je computerscherm zichtbaar is.

Als de opname klaar is moet je hem (in de terminologie van  Audacity) exporteren. Dat duurt voor twee kanten van een plaat 10-15 minuten. Weer een hoofdstukje lezen dus. Je kunt nog een plaat opnemen, of gelijk gaan knippen en plakken. Dat is erg simpel, alleen duurt het vrij lang.

Je knipt aan het begin van de opname het lege stukje eraf, gaat naar het einde van het eerste nummer (makkelijk op het oog te vinden) en zet daar je cursor neer. Je selecteert nu het stuk van het begin tot de cursorpositie, versterkt dat geselecteerde deel tot er net geen overbelasting optreedt (de standaard instelling bij "versterken"; dat zit onder "effecten") en exporteert vervolgens de selectie. Dat versterken doe ik omdat het geluidsniveau van de diverse platen erg verschilt, en je dus voor elke MP3 die je maakt later je versterker op een andere stand zou moeten zetten. Voordat je definitief opslaat kun je de MP3-tags in orde maken.

Een nummer van 3 minuten (nogal standaard vroeger) opslaan duurt ongeveer een minuut. Het werk dat je nog moet doen na het maken van de opname bestaat dus voornamelijk uit wachten. Ik sla alles als het klaar is op een externe usb-disk op, die ik op mijn versterker kan aansluiten. Je kunt van de MP's natuurlijk ook cd's maken. Maar maak voorla een reserve kopie! Als je dit werk een tijdje doet besef je wat een ramp het zou zijn als alles verloren zou gaan door een disk die het begeeft!

Klaar! Weer een plaat af. Nu nog maar 99 te doen (om eens een getal te noemen). Ik trek dit hele jaar voor het project uit. Het leuke is wel dat je allerlei platen herontdekt en dat er een wereld van herinneringen voor je open gaat, want ik heb de meeste van die platen al in  tientallen jaren niet meer gehoord. De kwaliteit van de MP3-opnames is ronduit goed, eigenlijk uitstekend, als de plaat niet vol krassen zit. En dat zitten ze bij mij niet.