Jazzmuziek

Ik heb hier nog niet zo lang geleden betoogd dat de jazzmuziek, zoals ik die van vroeger ken, helaas niet meer bestaat. Als illustratie wil  een paar herinneringen ophalen. Vroeger - eigenlijk nog niet eens zo waanzinnig lang geleden - was het North Sea Jazz Festival in Den Haag, en in de laatste decennia van de vorge eeuw kon je daar alle nog in leven zijnde groten uit de jazzmuziek horen en zien optreden. Er waren ook radio- en tv-uitzendingen van.

Denk u eens even in: Ik ben zo gelukkig geweest de Big Band van Count Basie daar te zien optreden, uiteraard onder leiding van de grote Basie zelf, met zijn minimalistische, maar waanzinnig swingende pianospel, met al zijn grote solisten uit de jaren '70 en '80. Een geweldige ervaring. Denk ook eens aan zijn lp (nu op veel plaatsen nog te koop op cd) "The Atomic Mr. Basie", die werkelijk uit je luidsprekers knalt, en waar op de hoes een foto van een atoom-explosie staat. Ongeeveneerd! Zelfs die hoes was destijds wereldnieuws.

Ik heb Ella Fitzgerald daar in haar gloriejaren nog zien optreden. Ze moest de ene na de andere toegift geven. Ik heb ook in de intieme sfeer van een klein zaaltje het Modern Jazz Quartet gezien en gehoord. Er waren ook gelegenheids-combinaties van musuci die normaliter niet met elkaar speelden, want de hele nog in leven zijnde jazz-scene was daar. En bij de entree waren alle bekende Nederlandse Dixieland orkesten te horen en zien, gewoon als binnenkomertje.

In die jaren trok Norman Granz ook met zijn "Jazz at the Philharmonic"-concerten de hele wereld rond. Die verschenen vaak daarna op "Verve" en later op "Pablo". Een aantal van die opnamen is overigens ook op cd uitgebracht.

Dat waren echt grote jaren van de jazz. Ik heb Miles Davis in zijn najaren (helaas volkomen stoned) zien optreden. Ik heb een Ragtime pianist die rond 1900 triomfen vierde en die toen 101 jaar oud was (ik ben zijjn naam helaas vergeten) gehoord en gezien. Allemaal geweldig!

Maar voordat het North Sea Jazz Festival de laatste jaren van de jazz toonde waren er ook regelmatig jazz-grootheden te zien. Louis Armstrong met zijn All Stars trad ooit op in de Houtrusthallen in Den Haag. En als je snel naar huis ging, kon je hetzelfde concert vanuit Amsterdam nog eens live op de radio horen! Die nachtconcerten in Amsterdam waren een hobby van Lou van Rees, de impresario die alle groten uit de jazz naar Nederland gehaald heeft. Vaak na een eerder optreden op de zelfde dag in het buitenland. Zo heb ik in het Concertgebouw ooit na middernacht het Dave Brubech Quartet in een concert gehoord en gezien. Daar ging je voor naar Amsterdam et de trein, en er was nog een trein terug ook.

Maar ook dat was ook nog niet alles. In de jaren '50 en later kon je Pia Beck horen en zien, elke zaterdag in de "Vliegende Hollander" in Scheveningen. En als je geen geld had om de consumpties binnen te betalen, kon je via de klapramen de optredens gratis zien. Er hingen iedere zaterdag tientallen fans bij die klapramen naar binnen. 

Weer later (in de jaren '70) kon je in Scheveningen naar een echte Jazz Club ("New Orleans") gaan, waar iedere vrijdag- en zaterdagavond Ted Easton met zijn band optrad, vaak met bekende Amereikaanse gasten, maar in ieder geval iedere week met de legendarishe Nederlandse klarinettist Jan Morks, die in ieder denkbaar Nederlands Dixieland orkest gespeeld heeft. De fraaie live dubbel-elpee uit die jaren staat nog in mijn platenkast (en is niet te koop!). Eigenlijk is het onbegrijpelijk dat die opname nooit op c is uitgebracht.

Mensen wat een tijd was dat, met al die echte jazzmuziek. Ik hoop dat al die pop-muziek die nu voor jazz moet doorgaan nog eens plaatsmaakt voor echte jazzmuziek, zoals die tientalen jaren lang in de hele wereld, en zeker niet het minst in Nederland, geklonken heeft.