De gezondheidszorg is in ons land pure business geworden. Het gaat niet meer om de gezondheid van de patiënt, maar het gaat er alleen nog maar om hoeveel geld er aan die patiënt verdiend kan worden (voor de zorginstelling) of hoeveel er nu juist op die patiënt bespaard kan worden (door de zorgverzekeraar).
Wanneer je de beslissingen in de zorg in handen van verzekeraars geeft, gaat het natuurlijk alleen nog maar om hoe je zoveel mogelijk op de patiënt kunt besparen. Dat hebben we zien aankomen. De aandeelhouders willen geld zien. En ook als er geen winstoogmerk bij een verzekeraar zou zijn moet er natuurlijk niet meer uitgegeven worden dan strikt noodzakelijk is. Dat is de ene kant van de zaak.
Bij de zorginstellingen gaat er alleen nog maar om hoe je zo veel mogelijk aan de patiënt kunt verdienen. Want een ziekenhuis dat geen behoorlijke "productie" maakt kan beter sluiten of raakt zijn subsidie kwijt. Dat is de andere kant van de zaak. Een duivels dilemma dus. Zoveel mogelijk besparen aan de ene kant, maar tegelijkertijd zoveel mogelijk verdienen aan de andere kant. En dat over de rug van de patiënt.
Neem nou een ziekenhuis waar een resistente bacterie heerst. Dat houden ze het liefst zo lang mogelijk onder de pet. Want als ze het bekend maken komen er uiteraard minder patiënten, en wordt er minder verdiend. Onder de pet houden dus maar, want "in het veen kijkt men niet op een turfje" en "the show must go on".
Om over de thuiszorg nog maar te zwijgen. Daar moesten al die kleine efficiënt werkende organisaties zo nodig gaan fuseren tot grote ondernemingen, omdat er dan meer mee te verdienen is. En daardoor wordt het onbetaalbaar, want er moeten in zo'n grote organisatie enkele lagen aan management tussengevoegd worden.
En nu dus maar hopen dat u en ik niet in dat medische circuit terecht komen.
